017 Jasmine

Na een heel onrustige nacht voel ik me lichtjes heen en weer geschud worden. Langzaam open ik mijn ogen, rek me uit en kom dan oog in oog met Dylan. "Goeiemorgen." begroet hij me. "Er is bezoek voor jou." vervolgt hij. "Hoe laat is het?" vraag ik met een nog heel slaperige stem. "11 uur... Zal ik de Playstation alvast gaan installeren?" Langzaam knik ik.

"Goeiemorgen." mompel ik en geef Jack een kus als ik beneden aankom "Goeiemorgen, heb je een beetje kunnen slapen?" vraagt hij en kijkt me inschattend aan. "Niet echt, maar ik overleef het wel." glimlach ik. "Het spijt me." verontschuldigt hij zich meteen. "Het geeft niet.... Ik ga ontbijten, zullen we er daarna aan beginnen?" verander ik snel van onderwerp. "Goed idee. Ik zal de Playstation al opstarten." Ik knik en loop dan naar de keuken, klaar om uitgebreid te ontbijten. "Heb jij eigenlijk al gegeten?" vraag ik Jack voor de zekerheid. "Nee, ik had geen zin in ontbijt." antwoordt hij en richt zich opnieuw naar de Playstation "Laat die Playstation dan even, dan kunnen we samen toch gewoon ontbijten?" doe ik een voorstel, dat blijkbaar heel erg geapprecieerd wordt. Binnen de drie tellen zit hij tegenover mij aan tafel. "Zin in versgeperst appelsiensap?" Meteen knikt hij. Net zoals ik drinkt hij elke morgen één glaasje versgeperst, want dat smaakt het beste. Daar zijn we het beide over eens.

Een uurtje later zit ik met pen en papier en een controller klaar voor mijn eerste training. "Oké, ben je er klaar voor?" lachend knik ik. "Welke knopjes weet je nog?" is zijn volgende vraag. "Enkel de pijltjes?" antwoord ik eerder vragend. Lachend schudt hij zijn hoofd. "Zie je het nog zitten om me te trainen of is dit een mission impossible denk je?" vraag ik een beetje beschaamd. "Het is iets kort bij mission impossible, maar niets is onmogelijk, toch?" antwoordt hij lachend. Instemmend knik ik. "Ik beklaag me al dat ik Harry wil verslaan om eerlijk te zijn." mompel ik tussen mijn tanden door. "Je hebt gewoon een uitdaging aangegaan en ik ga je helpen om die te winnen... Al moet ik je daarvoor de komende drie jaar elke dag trainen." glimlacht hij waardoor ik begin te blozen.

Na een hele uitleg van hem en heel wat geschrijf zodat ik de knopjes kan leren besluiten we een spel te starten. Ik overloop nog snel even de knopjes, haal eens diep adem en begin me te verdedigen tegen Jack. De hele tijd geeft hij tips afgewisseld met een 'goed zo!" of "perfect!". Als het rondje is afgelopen blijkt dat ik nog steeds zwaar verlies, maar er blijft wel een lichte verbetering wat een kleine glimlach op mijn gezicht tovert. "Je hebt het al bij al nog goed gedaan" geeft hij als compliment en knuffelt me. Na nog wat extra tips en vragen starten we een nieuwe ronde, die ik alweer verlies, maar Jack blijft positief en geeft opnieuw wat raad.
Het uurtje training dat we hadden afgesproken loopt uiteindelijk uit tot twee uur en wordt dan uiteindelijk onderbroken door twee knorrende magen. "Blijf je eten?" stel ik voor als hij aanstalten maakt om te vertrekken. "Sorry, maar ik kan niet. Er ligt thuis een lijstje taken op me te wachten.orders van de mama." antwoordt hij met spijt. "Oh, spijtig. Er staat spaghetti op het menu." grijns ik, wetende dat het zijn lievelingseten is. "GRRRR, je maakt me jaloers. Maar ik kan niet blijven want het is een lange lijst en mama komt om 16 uur al thuis." antwoordt hij. "Je kan altijd blijven eten en dan help ik je. Vele handen maken licht werk... Of zoiets." lachend schudt hij zijn hoofd. "Je bent ongelofelijk... Maar goed. Het heeft duidelijk geen zin om me te blijven verzetten." Springend klap ik blij in mijn handen. Jack is gemakkelijk om te praten, ik geef toe dat ik dat een beetje uitbuit, maar ik eet ook helemaal niet graag alleen.