016 Jasmine

"Gaat het een beetje?" vraagt Jack ongerust als het hooguit een minuut stil blijft tussen ons. "Ja hoor," glimlach ik, al doet het nog pijn. "Zeker?" Betrapt schud ik mijn hoofd. "Ik wou je gewoon niet nog meer ongerust maken." mompel ik en onderdruk een zucht. "Het duurt vast niet lang meer voor die jongen er is."probeert hij me te sussen.

"Hier ben ik." Riley komt meteen op me af en bestookt me met vragen gaande van 'hoe is het gebeurd?' tot 'hoe heb je het verzorgt?' en 'hoelang zit het al onder water?'. Na wat wel een eeuwigheid leek mag ik mijn voet onder het water vandaan halen. "Ik ga zo voorzichtig als ik kan te werk, maar sla me niet dood als het geen deugd doet." zegt hij nog voor hij er aan begint. Meteen grijp ik Jacks hand vast en zoek zijn ogen om na te gaan of hij het erg vindt. Gelukkig lijkt dat niet het geval, en alsof zijn ogen een aantrekkingskracht hebben blijf ik er gewoon in kijken. Ze stellen me gerust en laten me even vergeten dat Riley mijn voet aan het verzorgen is. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door zijn ogen. Ze zijn mooi bruin, niet te klein maar ook niet te groot, hij heeft gewoon de meest perfecte ogen waar je zo kan in wegdromen omlijnt door mooie dikke wenkbrauwen. Zijn bril maakt het geheel af. Hij is mooi zonder bril, maar met bril is hij sexy. Ik heb geen idee hoe het komt dat hij nog geen vriendin heeft, hij is alles wat een meisje zich maar kan wensen.
Ik herinner me nog hoe twee jaar geleden zijn toenmalige vriendin vertelde over hun dates, hun relatie in het algemeen. Hij was romantisch, lief, altijd vrolijk,.... Ze omschreef hem vaak als the shoulder to cry on, the one who's catching her when she is falling. Maar op een dag was hun sprookje over. Wat er juist gebeurd is weet ik niet precies, maar roddels zeggen dat ze uit elkaar zijn gegaan omdat ze hem bedroog. Ik heb er mijn twijfels bij, als je hoorde hoe zij over hem vertelde dan is het bijna onmogelijk. Dylan zegt dat zij naar het buitenland verhuisde waardoor ze hun relatie hebben opgegeven. Ik weet ondertussen dat geen van beide geloofde in langeafstandsrelaties, dus de theorie van Dylan kan kloppen. Al is hij er niet 100% zeker van aangezien Jack er niet over wil praten.

"Zo, dit is geregeld. Let volgende keer wat beter op als je thee ingiet, Jas. Kom je wel geregeld eens langs dat ik het kan opvolgen. Het is niet de bedoeling dat het ontsteekt, toch?" Verlegen knik ik. "Ik zal elke dag wel eens langskomen." beloof ik en bedank hem uitgebreid.

"zal ik je alvast naar bed brengen of wil je liever nog even langs bij je broer?" stelt Jack voor als Riley weg is. "Ik denk dat ik maar gewoon in bed kruip, Dylan kennende komt die vanzelf wel boven kijken hoe het met me gaat. Ga jij ook maar naar beneden, ik red me wel." Koppig schudt hij zijn hoofd. "Ik breng je eerst naar bed, nadien ga ik wel naar beneden." Hij neemt me voorzichtig terug in zijn armen en legt me dan in bed. "Heb je nog iets nodig?" Lachend schud ik mijn hoofd. "Waarom lach je?" vraagt hij een beetje verontwaardigd en nieuwsgierig tegelijk. "Je bent veel te lief voor me, Jack. Ik heb maar gewoon een verbrande voet, geen levensbedreigende ziekte." lach ik. "Sorry, maar ik voel me zo schuldig." Vertederd zet ik me rechtop in bed en open mijn armen. "Knuffel?" Bijna meteen laat hij zich in mijn armen vallen en knuffelt me plat. "Thanks for everything, Jack. You were great." fluister ik terwijl ik me onder de dekens legt. "It's the least I could do after burning your foot." antwoordt hij, geeft me een kus op mijn hoofd, fluistert slaapwel, doet het licht uit en verlaat mijn kamer.