015 Dylan

Zo plots als de gil van Jasmine klonk, zo plots verdwijnt Jack met haar in zijn armen. "Laat hun maar even alleen." grijnst James, "die twee hebben hun tijd nodig om door te krijgen dat ze elkaar leuk vinden." vervolgt Dane. Heb ik al gezegd dat we het er vaak over hebben, als Jack en Jasmine niet in de buurt zijn, hoe graag ze elkaar zien zonder het te weten? "Mijn zus haar voet is verbrand en jij denkt dat ik hun spend alone time wil geven?" reageer ik bot, ik weet dat het ongehoord is, maar als het op Jasmine aankomt ben ik nogal beschermend, zeker na Julian. "Rustig, Dylan, we weten hoe erg je op haar gesteld bent, maar je weet net zo goed als ons dat Jack haar net zo goed zal verzorgen als jij." En die woorden stellen me weer wat op mijn gemak. Die jongen is zo tot over zijn oren verliefd dat hij misschien nog beter voor haar zorgt dan ik altijd gedaan heb.

Net als ik me wil zetten in de zetel gaat de bel. "Oh hey Riley, hoe gaat het?" begroet ik hem meteen als ik de deur geopend heb. "Goed, en met jou?" antwoordtt hij, maar aan zijn blik zie ik dat hij geen tijd heeft voor even bij te praten, dus geef ik maar een kort knikje. "Ik kom voor je zus, ze zou haar voet verbrand hebben." Ik knik."Ze is boven, op de badkamer, Jack is bij haar. Je kent de weg nog? Of heb je liever dat ik meega?" antwoord ik. "Ik ken de weg nog, jij moet zelf weten of je meekomt. Zolang er maar niet teveel volk is, kwestie van haar ademruimte te geven." Langzaam knik ik. "Jack zal wel voor haar zorgen, laat je straks wel nog even weten of het erg is?" Lachend knikt hij. "Doe ik." bevestigt hij nog en loopt dan naar boven.

Zuchtend ga ik weer op de zetel zitten en tel de minuten af terwijl James, Will en Dane me proberen te kalmeren en mijn aandacht proberen af te leiden. Ik weet dat ik wel wat overreageer, maar ik hoop dat Riley me meer dan allleen iets over de brandwonde kan vertellen.... Al was het maar dat hij inzietadat ze niet meer de Jasmine is die ze vroeger was.