Crash Eighteen

"Harry! Harry! Har.." Mijn stem is hees van het schreeuwen en mijn armen doen pijn van het tegenwerken. Tranen lopen als rivieren over mijn wangen. Niall, Linn en nog wat andere mensen houden me tegen. Waarom ? Ik moet Harry zien. Ik moet hem zien. Met de laatste kracht die ik heb probeer ik me los te trekken, maar ik faal. Meteen staan er een tiental mensen rond Harry, rond mijn vriendje. Waarom houden ze mij verdomme tegen? Dokters en verpleegsters voegen zich toe aan de mensenmassa en brengen Harry naar binnen. Eens de deur achter hen gesloten is stop ik met me los te trekken. Voor een seconde stoppen de tranen tot ik door mijn trillende benen me op de grond laat zakken. Langzaam verdwijnen alle mensen rond me, enkel Niall en Linn blijven staan en nog geen tien seconden later staat Ziam hier ook. Ik staar voor me uit. De plek waar Harry hierjuist lag. Een paar meter terug, de plek waar hij mijn leven heeft gered. De plaats waar mijn vriendje zijn eigen leven gaf voor mij. Langzaam dringt het tot me door. Hij heeft me gered. Harry. Heeft. Me. Gered...

Ik kijk op, recht in Liam's kastanjebruine ogen.
"Harry heeft me gered!" Kan ik met moeite uitbrengen. Ik krabbel rechtop en meteen begint alles te tollen.
"Lou, wat is er gebeurt?" Vraagt Liam me. Ik schud mijn hoofd en duw hem opzij.
"Ik moet Haz zien" maar Liam houdt me tegen. Zijn sterke hand rond mijn pols is genoeg om me tegen te houden. Langzaam draai ik me om en kijk Liam aan. Ik zet een stap terug en meteen neemt Liam me in zijn armen. De tranen zijn terug net zoals de hoofdpijn.
"Ssht" fluistert hij terwijl hij over mijn rug wrijft, maar echt helpen doet het niet. Snikken blijven mijn mond verlaten, maar de hoofdpijn verlaat me niet. Ik grijp langzaam met mijn hand naar mijn hoofd voor alles zwart wordt.


"Louis... Louis..." Een stem klinkt ver weg.
"Lou..." Een stem klinkt dichterbij en kan duidelijk horen dat het Niall is.
Ik probeer mijn ogen te open, iets wat mislukt.
"Lou..." Zijn stem klinkt wanhopig. Niall...
Als ik mijn ogen eindelijk open krijg is het beeld wazig. Langzaam wordt het beeld duidelijker en kan ik Niall en Linn onderscheiden.
"Louis..." Zegt hij opgelucht en komt naar me toe. Hij geeft me een knuffel en langzaam ga ik rechtop zitten. Ik merk dat ik in de zetel van de woonkamer lig. Als ik eenmaal rechtop zit is de hoofdpijn weer daar.
"Gaat het een beetje?" Vraagt Linn. Ik breng mijn hand naar mijn hoofd en voel een verband rond mijn hoofd.
"Wa... Wat...?" Ineens schiet het me terug te binnen. Harry. Plots lijkt het alsof er rond mijn hart een touw is gespannen en kei hard wordt aangetrokken en opnieuw krimp ik ineen op de zetel. Ik schud mijn hoofd.
"Rustig maar, alles komt goed." Linn haar stem is zacht en zo rustgevend. Niall's mobiel gaat af, hij staat op en beantwoord de oproep. Ondertussen verteld Linn waarom zij in het ziekenhuis waren. Haar vader heeft een hartstilstand gehad en ligt nu in kritieke toestand in het ziekenhuis, de kans dat hij terug op doorkomt is miniem. Daarom stond ze samen met Niall buiten. Linn verteld rustig verder en langzaam word ik er wat slaperig van. Net als ik mijn ogen wil sluiten komt Niall de woonkamer binnengerend. Ik kijk hem hoopvol aan.
"Het was Liam, samen met Zayn is hij in het ziekenhuis. De dokter zeiden dat Harry in zeer kritieke toestand is en dat hij vandaag geen bezoek meer mag krijgen."
Ik sluit mijn ogen, proberend de tranen tegen te houden. Ik lijk wel een meisje.
"Wat heeft hij?" Vraagt Linn zachtjes.
Niall neemt diep adem en ik voel hoe hij aan de andere kant in de zetel gaat zitten.
"Zijn pols is gebroken, hij is daar op terechtgekomen en zijn enkel is zwaar verstuikt. Dat is het minst erge. Hij heeft heel wat inwendige bloedingen en even dachten ze dat ook de hoofdader open was, maar dat is gelukkig niet zo. Wel heeft hij op zijn hoofd een serieuze wonde en is daardoor heel wat bloed verloren."
Als ik kon kroop ik nu gewoon in de zetel. Het is verdomme gewoon allemaal mijn fout.