Chapter 40

En zo zitten we dus voor de tweede keer deze nacht in de wachtkamer van het ziekenhuis. Nu hangt er terug een gespannen stilte maar niet gevuld met angst, eerder blijdschap dat Niall waarschijnlijk wakker wordt en terug de oude is.

Ik kan een geeuw niet onderdrukken. Liam lacht. “Moe?” vraagt hij. “Ik heb deze nacht niet geslapen dus ja, een beetje wel” antwoord ik droog. Hij schudt glimlachend zijn hoofd. “Je kan slapen als je wilt” zegt hij wijzend naar zijn schouder. Ik neem het aanbod aan en al snel worden mijn ogen zwaar en val ik in een diepe droomloze slaap.

Ik word wakker van Liam die me door elkaar schudt. “Kijk! Daar komt Sarah aangelopen!” zegt hij opgewekt. Ik volg zijn vinger en zie Sarah haastig naar ons toe waggelen. Ik grinnik bij de gedachte aan die ene quote van Niall: I don’t walk, I swagger. Die hangt trouwens op mijn nicht haar kamer. Charisse. De enige leeftijdsgenoot in de familie en een directioner for life. De quote zou ook nog bij Sarah passen, merk ik grinnikend op. Eenmaal ze bij ons is, beveelt ze ons om direct mee te lopen, wat we dan ook meteen doen. Terwijl we naar Nialls kamer waggelen, zegt ze: “Meteen toen jij zei dat zijn hart normaal klopte, heb ik in zijn kamer dokter Hopemanch geroepen en zijn we hem beginnen onderzoeken. We waren nog geen 5 minuten bezig, toen Niall ineens opveerde en angstig ons begon te vragen naar Anna, jij dus.” vertelt ze. Ik bloos. Hij vroeg naar mij. Mij. Ik, Anna Prechtlaend. We wandelen verder en binnen een halve minuut staan we al voor de deur van Nialls kamer. Plots stopt Sarah en ze draait zich om. “We moeten hem met maar 1 persoon tegelijk laten “kennismaken” omdat het anders misschien teveel wordt. Dat begrijpen jullie wel?” vraagt ze. We knikken. Ze glimlacht. “Oke, dan stel ik voor dat Anna eerst binnengaat en binnen een kwartier Liam.” We knikken weer en nu lacht ze zachtjes. “Go go, girl!” Ik lach nu ook en haast me daarna naar binnen.