A.a

Tegan pov.
"Mijn hand lag nog op de deurknop, toen de wind de deur met een ruk uit mijn hand rukte. Met een klap viel de deur dicht. Maar ik was nu tenminste wel binnen, langzaam deed ik mijn capuchon naar beneden. Snel gingen mijn ogen van links naar recht. Kijkend of er iemand was die mij herkende. Wat eigenlijk nergens voor nodig was, aangezien ik altijd expres erg vroeg naar de Starbucks ging. Rond dit tijdstip was er meestal niemand.
Maar deze keer was dat anders. Er was een tafeltje bezet, hier zat een blonde vrouw. Zij had een zwarte strapless jurkje aan en haar roze jas lag naast haar op een stoel. Het zag er naar uit dat zij een warme chocolademelk had besteld, dit denk ik vooral doordat wat resten chocomelk aan haar bovenlip hing, door haar roze lipstick gaf het een grappig effect. En voordat ik er erg in had, stond er een glimlach op mijn gezicht. Zij had mij al gezien toen ik binnenkwam, en zij glimlachte heel eventjes terug naar mij. Daarna gingen haar ogen naar het boek dat voor haar lag.
Ik liep naar de balie toe terwijl ik af en toe mijn blik op de vrouw wierp. Zij zag er leuk uit, erg aantrekkelijk. De man achter de balie, had zwart kort haar en een wat jonge uitstraling. Hij vroeg mij was voor een koffie ik wilde 'Doe mij maar een Caffè Latte' zei ik. Hij draaide zich om op de koffie te maken, terwijl ik in mijn zakken graaide op zoek naar mijn creditcard. Wanneer ik hem had, was er al een collega die mij hielp met betalen. En niet veel later had ik koffie in mijn handen.
Heel even stond ik stil, ik wist even niet wat te doen. Kon ik bij de vrouw gaan zitten of was het misschien beter als ik weer naar mijn hotel ga, waar mijn zusje waarschijnlijk nog lag te slapen. Ik wist het niet,
toch liep ik in de richting van de tafel. Voor een stoel bleef ik even staan. Zij keek op van haar boek. Zij keek mij recht in de ogen aan maar ze zei niks. Zij keek enkel naar mij. Volgens mij zag ze echter wel een blik van herkenning. Of dat dacht ik te zien. Voor een heel klein ogenblik zei ik ook niks en keken wij elkaar alleen maar aan. Uiteindelijk deed ik mijn mond op en vroeg 'Kan bij je komen zitten?'. Weer keek zij mij enkel aan 'Ja, dat kan' zei ze op een manier van dat-is-een-mogelijkheid, en niet dat-wil-ik-graag.
Heel even leek het erop alsof zij iets wou vragen. Maar dat hield zij in. Ik deed mijn mond open om nog iets te zeggen 'Jij bent toch Tegan, van Tegan en Sara?' begon zij ineens. 'Klopt' bevestigde ik haar. Heel even keek zij weer terug naar het boek en daarna naar mij, alsof zij niet wist of zij nou verder moest praten of verder moest lezen. 'En jij bent?' vroeg ik. 'Anneke' zei zij. 'Mooie naam' 'Vind je? Ik vind het zelf maar een saaie naam' antwoordde zij. 'Reageer je altijd zo op complimenten?' Zij haalde haar schouders op. 'Wat doe jij eigenlijk?' 'Ik was een boek aan het lezen, en jij?' reageerde zij brutaal maar met een glimlach. 'Koffie. Maar ik bedoel qua werk?' 'Ach, niet iets heel interessants, ik ben onderzoek aan het doen' zei ze achteloos.
'Wat voor'n?' 'Ik kijk hoe verschillend de wetten hier zijn, met de in Nederland' zei ze glimlachend. 'Want daar kom je vandaan?' 'Jep'
'En jij waar kom jij vandaar' vroeg zij mij. 'Ik dacht dat je dat al wist' zei ik. 'Dat ik toevallig weet welke artiest je bent, betekent nog niet dat ik alles van je weet'
'Daar heb je een punt.' zei ik. 'Jeej, mijn eerste punt voor vandaag' en zij gaf mij een knipoog 'Maar waarom ben jij hier?'
'Wij morgenavond een optreden' zei ik. 'Waar?' zei ze terwijl ze haar hoofd naar schuin naar rechts ging. 'The Greek Theater'
'Wat leuk' zei ze en glimlachend. 'Maar wacht, hoe laat is het eigenlijk?' vroeg ze. 'Tien uur, hoezo?' zei ik glimlachend.
Ineens schoot ze in de stress, 'kut, kut, kut, dan moet ik nu gaan' zei ze terwijl ze haar spullen bij elkaar pakte 'Maar het was leuk je te ontmoeten'
Toen zij opstond zei ik 'Zie je dan morgenavond?' 'Sorry, ik heb geen kaartjes' zei ze en haalde haar schouders op. 'Nou, doei' en ze wou weglopen.
Snel stond ik ook op en pakte haar hand vast 'Wacht' en gaf haar een kaartje voor mijn concert. 'Dankje' zei ze toen ze het aannam en niet veel later was ze weg."

"En dat was de eerste keer dat je haar zag?' vraagt mijn psycholoog. "Jep" zeg ik.