~Rose~ 32

“Sorry Jenna..” Zei mijn vader, ik keek hem ongelovig aan.
“JE DENKT TOCH NIET DAT IK DAAR NAAR BINNEN GA?!” mijn stem was hoog en hysterisch.
“Je moeder en ik hebben er een tijdje over nagedacht, maar het is duidelijk dat wij je niet kunnen helpen. En je hebt echt hulp nodig..” antwoorde mijn vader. Nog steeds keek ik hem ongelovig aan. Ik schudde langzaam mijn hoofd. Het kwam niet echt binnen. Mijn vader maakte zijn riem los stapte uit de auto. Hij liep naar mijn kant en maakte de auto deur voor me open. Ik bleef roerloos zitten, niet van plan ook maar een vinger te bewegen. Mijn vader pakte mijn arm. Van schrik, maar ook door de pijn die door mijn lichaam ging trok ik hem snel terug. Opnieuw pakte mijn vader mijn arm, maar nu hoger, onder mijn oksel. Hij trok me hardhandig de auto uit. Duidelijk niet zoals hij het zou willen maar hij wist dat ik er anders niet uitkwam. Eenmaal naast de auto trok ik me weer los uit zijn greep en probeerde een laatste poging it deze hel te ontsnappen. Ik rende. Maar ver kwam ik niet want al snel sloten twee sterke armen rond mijn middel n sleurden me bijna mee naar binnen.
“Doe het voor mij en je moeder Jenna.” Probeerde mijn vader kalm te zeggen. Maar hij was niet kalm, de ondertoon van angst was duidelijk te horen. Hij was echt ten einde raad. Maar alsof mij dat ook maar iets uit maakte.
“voor jullie doe ik het al helemaal niet..” Zei ik hysterisch. Toch sleepte mijn vader me mee naar binnen. We kwamen uit bij een receptie. Een vrouw, licht getint en donker haar zat achter de balie. Ze was jong en had een bril. Eentje die haar bijzonder goed stond. Een kalme gloed hing om haar heen, maar het kalmeerde mij niet. Mijn ouders hadden me naar een afkickkliniek gestuurd! Alsof ik mijn eigen problemen niet kon oplossen! Dit ging me echt niet helpen! Mijn vader liep naar de vrouw en begon een gesprek met haar.
“Hallo, ik heb hier ongeveer een uur geleden naar toe gebeld, het gaat over mijn dochter Jenna.” Hij gaf een knik mijn richting op maar hield me stevig vast aangezien ik nog steeds probeerde te ontsnappen.
“Fijn dat jullie nog plek hadden, het is een soort van noodgeval.” Ik keek mijn vader verontwaardigd aan. Dat sloeg nergens op! De vrouw knikte begrijpbaar.
“Dat zijn inderdaad de meeste gevallen hier.” En poef! Ik mocht haar niet. Ik keek haar vernietigend aan. Ze keek terug en een hele kleine geruststellende glimlach sierde haar lippen. Wauw! Ze gaat er echt op vooruit! Nu haatte ik haar zelfs! Iedereen in dit rot verblijf! Ik wilde naar huis! Iets scherps in mijn arm zetten!
“Komt u vandaag nog de rest van haar spullen brengen?” Mijn vader knikte.
“Mag ze bezoek hebben? En hoe lang is de behandelingsperiode?”
“Ze mag drie keer per week bezoek en het is een behandelingsperiode van dertig dagen.” Mijn vader knikte haar toe. Nu richtte ze zich op mij.
“Ik zal even iemand roepen die je naar je tijdelijke verblijf begeleid. Zij zal je ook je rooster voor de komende week geven.” Ik deed niks anders dan haar vernietigend aankijken en was niet van plan aardig te doen. De vrouw pakte een telefoon en drukte twee knopjes in.
“Elisabeth? Ja, kan jij de nieuwe even haar kamer wijzen en de regels uitleggen?” Ze humde nog een paar keer en hing toen op.
“Ze komt eraan.” En weer gaf ze me zo’n vreselijke glimlach. Ik glimlachte overdreven terug met veel sarcasme. Toch bleef de vrouw aardig glimlachen en het irriteerde me dat ik haar niet op de zenuwen wist te werken. Een vrouw rond de dertig kwam naar me toe gelopen. Ze zag er super knap uit en straalde zelfvertrouwen uit. Alleen niet zoveel dat het arrogantie was.
“Hey! Ik ben Elisabeth, jij moet Jenna zijn?” Vroeg ze en ze stak haar hand uit. Een beetje verbaasd nam ik hem aan, ik had haar veel ouder verwacht. De vrouw achter de balie gaf Elisabeth een papier en Elisabeth keek het even door en knikte even.
“Je krijgt een mooie kamer hoor!” En ze knipoogde even naar me. Misschien zou ik niet iedereen hier haatten..
“Nou uhm, doei Jenna.” Zei mijn vader ongemakkelijk. Ik negeerde hem gewoon, hij wilde me een knuffel geven maar ik liep van hem weg richting de kant waar ik dacht heen te moeten gaan.
“Tot strakjes dan!” Riep mijn vader ongemakkelijk naar me. Nog voordat ik buiten gehoorafstand was hoorde ik de vrouw nog wat mompelen.
“Waarschijnlijk is ze dan in groepstherapie..” WAT?!