22 Catharina Platt

Ik rende door het bos om snel toch te jagen voordat ik aan me dag dienst in het ziekenhuis begon.
'Wat zijn jij en je zusje van plan?' Hoorde ik een stem voor me zeggen.
'Kijk, kijk, kijk je bent toch niet dood.'Spotte ik.
'Ik ben een vampier.' Hij rolde met zijn ogen.
'Ja ik ook en ik aarzel niet om je hoofd er af te rukken.'
'Dat durf je toch niet, omdat je Esmé geen pijn wilt doen.'
'Geloof me, ik doe zielig, vertel hoe je echt bent en wat jij hebt geflikt en geloof me Esmé zou me dankbaar zijn dat ik het heb gedaan, Jij hebt deels mee gedragen aan haar jaren langen pijn.'
'Luister ik heb het haar zo vaak willen vertellen maar ik durfde het niet.'
'Waarom heb je me trouwens veranderd?'Vroeg ik.
'Twee meisjes, die al genoeg verdriet heeft gezien en ik vermoord geen onschuldige meisjes.'
'Je wist dat we Esmés zusjes waren of niet?' Ik liep dichter op hem af.
'Ja dat wist ik.'
'En je hebt ons daarom veranderd, maar je bent te laf om het tegen Esmé te vertellen.'
'Ja, ze zou woedend op me zijn omdat ze jullie dit ook niet gunde.'
'Dus je houdt het voor haar geheim, kijkt jaren lang toe hoe ze verdriet heeft omdat ze ons mist.' Ik keek hem boos aan. 'JIJ BENT ZO'N KLOOTZAK!' Gilde ik boos naar hem. 'Niet te geloven dat Bella jou leuk vindt.' Ik draaide me om en rende boos weg.