Crash Seventeen

Eens het ons gelukt is op te staan en we wat opgedroogd zijn doet Louis z'n shirt terug aan. Dan merk ik dat mijn mobiel eronder lag. Één bericht, Liam.
We zagen dat jullie het nogal druk hadden dus besloten we maar om terug naar huis te gaan. Het is niet zo ver. Te voet zal ook wel lukken :p
Ik zucht geërgerd en steek mijn mobiel weer weg.
"Waar zijn die drie nu naartoe?" Vraagt Louis.
"Naar huis" antwoord ik.
"Dus we mogen te voet gaan?" Veronderstelt hij. Ik knik.
"Great" ontsnapt nog uit zijn mond, wel met een sarcastische ondertoon uiteraard.
Nadat ik de halve zee uit mijn schoenen heb gegoten en ze even heb laten opdrogen vertrekken we richting huis. Het is een gezellig wegje door het parken eigenlijk valt het nog wel best mee om te voet te gaan. Opnieuw trilt mijn mobiel dus haal ik hem uit mijn zak. Een bericht van Liam, weeral.
"Wie is het?" Vraagt Louis.
"Liam" antwoord ik en open het bericht. Onverwacht springt Mr. Tomlinson op mijn rug om kunnen mee te lezen.
' Omkeren, ziekenhuis is de andere kant. We zijn hier met Linn. Iets met haar vader. Haast je.
L.
"Je leest het goed. Vooruit met de geit!" Zegt Louis terwijl hij wat beter op mijn rug kruipt en op mijn rug een tikje geeft.
"Wat? Moet ik je helemaal dragen tot daar?" Vraag ik verbaasd.
"Tuurlijk Styles, je bent toch een sterke jongen ? Hup hup" ik zucht, maar begin dan toch te stappen.

"Lou, je bent zwaar" zeg ik na een tijdje.
"Dat komt ervan als jij verkeerd loopt. Kijk, daar is het ziekenhuis." Zegt hij en wijst voor ons, waar inderdaad, een zestal straten verder een reuze groot gebouw staat.
"Goed, maar nu ga je toch stappen hoor" zeg ik en duw hem van mijn rug. Louis komt naast me lopen en zo stappen we verder.
"Wel gek dat de anderen nooit iets doorhadden." Zegt hij plots.
"Over wat?"
"Over ons"
Ik kijk hem aan en die welbekende twinkeling is in zijn ogen te bespeuren.
"Maar ik denk dat ze het nu wel doorhebben hoor."
"Ik denk het ook" beaamt hij.
We zijn bijna aan het ziekenhuis. We moeten enkel nog een superdrukke baan over. Een drievaksbaan. Aan de overkant staat Niall. Hij houd mt Linn vast, maar laat haar los als hij ons ziet aankomen. Zijn ogen zien rood en ik zie hoe hij nog net een traan wegwrijft op zijn wang.
"Niall is aan het huilen!" Roept Louis en rent richting de straat. Één ding had hij niet gezien. Het rode licht wat verderop sprong net op groen.
"Lou! Louis!" Ik roep hem, maar mijn stem word onhoorbaar door het geluid van brommende motoren, die vertrekken. Louis heeft niet door dat de auto's vertrekken en denk maar niet dat die chauffeurs traag ga rijden. En dan gaat alles razendsnel. Ik loop achter Louis aan en geef hem een harde duw tegen zijn rug waardoor hij voorover valt. Door mijn actie struikel ik zelf over mijn voeten en val op de grond. De voorkant van een auto komt dichterbij, als een groot gevaarlijk
Monster. Ik probeer rechtop te staan, maar het mocht niet baten. Het geluid van piepende remmen, een klap. Het lijkt alsof ik minutenlang door in de lucht hang en pas kilometers verder met een smak op de grond terecht kom. Ik probeer me zo klein mogelijk te maken door al de pijn die door mijn lichaam raast, maar daardoor doet het alleen maar meer pijn. Ik grijp naar mijn hoofd en zie een donkerrode vloeistof over mijn handen op de grond druppen. Zwarte vlekken nemen mijn zicht over en het laatste wat ik zie is Louis, die door Niall en andere mensen wordt tegengehouden en dan wordt alles pikzwart.