48. So, what's the verdict...?

“Wat is dit?” vloog de stem van de director de hoogte in. Zijn vingers knepen hard in mijn bovenarm. Het scheelde niet veel of hij had ze haast verbrijzeld in zijn greep. “Wat is dit?” herhaalde hij, zijn stem nog ijler. Zijn ogen, wijd open gesperd, bleven maar naar de roze strepen staren.
Ik slikte schuldbewust en staarde naar mijn voeten. Nu pas besefte ik hoe hard ik hen had voorgelogen. Ze waren van plan om mij als ster te lanceren, maar wat was een vrouwelijke ster die geen kleedjes of shirts met korte mouwen kon dragen? Talent was niet alles.
“Aish!” greep director Lee naar zijn haar. “Waarom, waarom? Waarom moet elke keer dat ik iemand scout iets misgaan? De ene kan toch niet zingen, de andere heeft autisme en dan is er dit!” Hij haalde diep adem om zichzelf te kalmeren, terwijl ik steeds meer ineenkromp.
De dokter die Lee voor een tijdje had aan gezien, tikte nu op mijn schouder om mijn aandacht te verkrijgen. “Wanneer is het de laatste keer dat je gesneden hebt?” vroeg hij puur zakelijk terwijl hij een invulformulier tevoorschijn haalde.
“Nee,” riep Lee een halt aan het onderzoek. “Stop meteen. Ik wil niet dat we nog meer geld gaan verspillen. Ik wil met de president spreken, nu!”
Ik zag hoe hij de deur achter zich dicht smeet. Inderdaad, stemde ik in, ik had al veel te veel geld verspild. Ik wist van de eerste seconde al dat ik hier niet thuishoorde. Waarom hield ik zelfs de illusie nog op? Laten we eerlijk zijn, ik had nooit een kans gehad tegen de andere perfecte en dunne trainees. Waarom geloofde ik dat zelfs?
“Maak je maar geen zorgen,” glimlachte de kleine dokter vriendelijk naar me. “Uiteindelijk komen ze allemaal door de eerste ronde.” Hij zuchtte kort en wees weer naar mijn littekens: “Hoelang is het geleden?”
“Een paar maanden?” gokte ik, nog steeds niet afgeleid.
“Een paar maanden? Dat betekent dat deze zo goed als permanent zijn…” mompelde de dokter voor zich uit, terwijl hij de genezende wonden geconcentreerd bestudeerde. “Hier zal ik met een dermatoloog over moeten spreken, misschien is er nog een manier om je armen te redden.”
“Hier, president,” opende de deur van het onderzoekskamertje weer. “Ik zweer dat ik hier niets van wist.”
Ik staarde snel weer naar de grond. Ik had de president nog nooit gezien of gehoord, maar ik wist dat hij de hoogste man was in dit gebouw. De kans dat ik nu uit het contract werd verbannen, was gevaarlijk reëel. Ik durfde niet op te kijken. Ik wilde niet zien hoe teleurgesteld ze waren.
Ik rilde van nervositeit als de stilte om de zoveel tellen doorbroken werd door de trage, maar luide voetstappen van de president. Een hand prikte in het verband op mijn sleutelbeen. Als ik al niet van de schrik ineen gekrompen was, had ik dat wel gedaan van de pijn.
Een onbekende stem, de eigenaar van de pijnigende hand, sprak iets onverstaanbaars.
De dokter knikte alsof hij een bevel had gekregen en verwijderde het verband waardoor een bloederige korst openbaard werd. “Wie heeft dit gedaan?” vroeg Go dringend.
“Mijn moeder,” fluisterde ik terwijl ik mijn gezicht uitdrukkingsloos probeerde te houden als de herinnering automatisch aan me voorbijvloog. Glas dat overal om me heen vloog, het nauwelijks hoorbare gefluit dat het produceerde. Tjak, ik was te laat, had niet goed geluisterd. Een stuk glas zat vast in mijn huid…
“Dit ook?” wees hij op de vele blauwe plekken op mijn rug, zijde en schouders.
Ik schudde langzaam, tegelijk ook om de gedachten uit mijn hoofd te verbannen. “Vader.”
Een hele vergadering vol Koreaans geratel ontstond.
Na een paar minuten knikte de president en maande hen allen tot stilte. “Misses Clifford,” sprak hij mijn naam meer uit als ‘Klibbordu’ – op zijn Koreaans dus, “if you will work hard, we will give you a chance to proove yourself.”
Pas een paar tellen later drong wat hij gezegd had tot me door. Ik wist niet of ik blij moest zijn of moest huilen. Ik ging geld verdienen, maar onder welke omstandigheden? Hard werken en ik zou er geraken? Zelfs als ik hard ging werken, was ik niet zeker of ik het wel ging overleven…
“That’s all I have to say,” wierp de niet zo heel grote man vanonder zijn petje me een doordringende blik toe.
Toen de deur achter hem toeviel, bleef het een paar seconden stil… “Je hebt geluk,” zuchtte director Lee, waarna hij op het doktersbed ging zitten van opluchting. “De president wilt je een tweede kans geven. Je moet psychologische begeleiding krijgen en wekelijks moet ook gecheckt worden of je jzelf niet meer verwond hebt.”
Hij haalde diep adem. “Je begrijpt dat dat allemaal veel kosten met zich meebrengt, daarom moet je hard werken. Hij wilt dat hij zijn geld niet in iets nutteloos steekt, begrijp je?” Hij wierp me een doordringende blik toe, me nog eens herinnerend aan mijn deal met voor hem een onbekende persoon.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Dus eigenlijk zeg je van jezelf dat je niets bent?” constateerde mijn psycholoog die speciaal vanuit de Verenigde Staten hier naartoe was gekomen.
“Nee,” zuchtte ik, maar liet mijn uitleg. Ze zou het toch afdoen als ‘geen zelfrespect’, pff.
“Wat bedoelde je dan?” vroeg de vrouw met een vriendelijke – en sowieso niet gemeende – glimlach. “Wil je dat even uitleggen.”
Ik kreunde luid: “Neeeehhh!”
Wanneer was dit uur eindelijk om?
“Seven, ik ben hier om met je te praten en je terug op het juiste pad te krijgen,” ademde ze diep in, alsof ze haar geduld aan het trainen was, “maar als je zo doet, geloof ik niet dat we veel kunnen doen.”
Ik wilde haar niet haar gelijk geven, maar werken voor de president sinds ik al bij hem in het krijt stond. Ik was zo’n idioot om dit ooit aan te gaan…

[Ik ga op kamp, een dodelijk kamp -_-', 20km per dag met een zak van 15kg op mijn rug, aarrghh!!! Dus ook omdat ik iets van 10 dagen afwezig ga zijn, heb ik wat op voorhand gepland, waardoor jullie niet zonder verhaal zullen zitten.
Inclusief dit hoofdstuk, heb ik er vijf klaar liggen. Ik hoop dat jullie ze leuk vinden en veel reacties achterlaten - That would make me very happy . So: Enjoyyy!!!!]