Chapter 39

Daar ligt hij. Levenloos in een ziekenhuisbed. Vele draadjes door zijn neus en op zijn arm. Er gaat een rilling door me heen. Zo voelt het echt niet goed. Ik duw Liam wat voorop waardoor hij als eerste bij het bed staat. Snel loop ik naar de andere kant van het bed om daar Nialls hand vast te nemen. Ik breng zijn hand naar mijn gezicht en begin te huilen. De tranen stromen langs mijn wangen. Plots liggen er op het laken van die vochtige vlekken. Nu niet dubbelzinnig denken, het zijn gewoon mijn tranen. Liam komt achter mij staan en legt zijn hand op mijn rug, waarna ik me omdraai en mijn hoofd op zijn schouder laat vallen. Terwijl hij door mijn haar wrijft, probeert hij me te sussen. Nadat ik terug gewoon kan ademhalen, verlaat Liam de kamer. ‘Zodat ik even wat dingen tegen Niall kon zeggen’ zei hij. Ik knikte enkel. Nu sta ik hier al 10 minuten en ik heb enkel naar zijn gezicht gestaard. Nu wordt het tijd om iets anders te doen, Anna, spreek ik mezelf toe. Ik ga bij Niall op bed liggen en leg mijn hoofd zachtjes op zijn borstkas. Ik hoor zijn hart kloppen. Regelmatig, maar traag. Ik kijk wat meer naar boven en neem zijn gezicht aandachtig in me op. Dan verleg ik mijn hoofd wat naar boven. Nialls mond is een stukje open, waardoor je zijn mooie glanzende tanden kan zien. Zijn ogen zijn gesloten, dus kan ik nu niet verdrinken in zijn prachtige helderblauwe ogen. “Niall” begin ik zachtjes, bijna fluisterend. “Niall, ik- ik hou van jou. Het klinkt echt onmogelijk, maar het is de waarheid.” Ik neem even een pauze om te ademen. “Dit ga je niet graag horen, maar… Lien heeft me in mijn hals gesneden.” Zonder nog veel woorden te gebruiken leg ik mijn vinger zachtjes op de snee in mijn nek. “Eerst vertelde ze me dat jij van haar alleen was en dan zei ze dat ik het toch niet meer tegen jou zou kunnen vertellen want als Emma met jou klaar was dan-“ Mijn adem stokt en ik voel nieuwe tranen opwellen. “Het is allemaal mijn schuld. Als ik niet tegen jou was aangelopen, niet naar het concert was gekomen, niet met jou gaan wandelen, en jou niet alleen naar de O2 arena had laten gaan, was dit nooit gebeurd. Het spijt me verschrikkelijk” ga ik verder, waarna ik mijn hoofd terug op zijn borstkas leg. Nu klopt zijn hart wat sneller. Nog steeds regelmatig ook. Weird. “Liam is een goede vriend. Hij houdt van jou, net zoals de andere jongens. Maar hij was de enige die een beetje kalm bleef daarstraks. We houden van jou, Nialler, niet enkel Liam en ik, maar ook Louis, Harry, Zayn, Céline en Carolien. We willen je niet kwijt.” fluister ik daarna. Mijn hoofd ligt nog steeds op zijn borstkas. Nu klopt zijn hart nog sneller. Ik leg mijn hand op mijn hart en daarna op dat van Niall en kom tot het besluit dat het op een ongeveer gelijk ritme klopt. Ik moet naar de dokter, of naar Sarah, schiet het door mijn hoofd. Na nog een zachte kus op zijn voorhoofd, loop ik de kamer uit, naar Liam en Sarah.

“Saraaah! Niall, hij… Zijn hart klopt normaal!!” roep ik uit. Haar ogen worden groot en dan stormt ze de kamer in, na ons nog even gezegd te hebben dat ze ons zal bellen met meer nieuws en dat we dus naar huis mogen gaan. Yeah right. Ik ga nu écht niet naar huis! Ik wacht in de wachtkamer op Niall! En Liam ook. Dat staat vast.