Magic 28

Zes uur, en de zenuwen gieren op volle snelheid door mijn lichaam. Ik trek mijn kleding aan en check of ik echt mijn toverstok bij me heb. Ik doe mijn ketting onder mijn shirt en neem nog even alles in mij op. Ik sluip de trap af naar de leerlingenkamer. Daar staan Louis en Niall al te wachten. Ik ga bij ze zitten en we praten nerveus totdat het portretgat openzwaait. ‘Professor McGonagall?’ zegt Louis verbaast. ‘Ja, ik dacht dat jullie misschien wel samen wilden eten?’ vraagt de professor. We knikken alle drie verbaast en binnen een paar seconde staat de salontafel vol met een lekker ontbijt. We aten tot we vol zaten want de schalen vulden zichzelf opnieuw. ‘Kwart voor zeven, nu is het toch tijd om te gaan,’ zeg ik en het lijkt wel of een steen mijn maag aan het verpletteren is. Louis staat als eerste op en spreidt zijn armen uitnodigend. Ik trek hem dicht tegen me aan en leg mijn hoofd tegen zijn schouder. ‘Hou je taai, Lou.’ ‘Jij ook, hè?’ ‘Je komt wel terug?’ ‘Ja, zo gemakkelijk kom je niet van me af,’ grinnikt Louis en ik laat hem weer los. ‘Moet ik jullie even alleen laten?’ vraagt Louis en hij loopt al weg zonder antwoordt te krijgen. ‘Succes Emma.’ ‘Succes Louis en tot vanmiddag?’ ‘Tot vanmiddag,’ zegt hij en met de Louis-grijns verdwijnt hij uit het zicht. Niall krult zijn armen rond mijn middel en trekt me dicht tegen hem aan. Ik leg mijn armen in zijn nek en ga dicht tegen hem aan staan. Hij doorboort met zijn blik de mijne en even vergeet ik waarom we hier ook alweer staan. ‘Zorg goed voor jezelf Niall! Echt als jou iets overkomt dan… ik weet niet wat dan, zorg maar dat het niet gebeurt.’ ‘Ik zorg dat ik terug kom en Emma als je moet vluchten of onderduiken, aarzel niet. Wacht niet op ons!’ ‘Je denkt toch niet dat het moet?’ ‘Niemand weet wat ons te wachten staat.’ Ik knik en sla mijn blik neer. Niall plaats zijn voorhoofd tegen het mijne en ik kijk hem weer aan. Liefdevol plaats hij zijn lippen op de mijne en ik sluit mijn ogen. ‘Ik hou van je,’ zeg ik als de zoen is afgelopen. ‘Ik hou meer van jou,’ zegt hij en ik glimlach toch. ‘Ik ga dan maar,’ zeg ik en Niall drukt een vlinderlicht kusje op mijn lippen. ‘Ik zie je snel,’ zegt Niall nog als ik bijna weg ben. ‘Ik zie je snel,’ zeg ik en ik zwaai totdat hij portret de ingang verspert. ‘Succes Meisje,’ zegt de dikke dame en ik knik. Ik loop naar het kantoor van professor McGonagall en de deur is er al veel te snel. ‘Hallo Emma, ga maar zitten,’ zegt ze en ik hoor zelfs in haar stem de spanning. ‘Ik ga er niet omheen draaien. Het kan vandaag fout gaan. Dadelijk ga je terug naar de leerlingenkamer, je blijft daar en gaat nergens anders heen! De haard is nu verbonden met het haardrooster. Als je een teken van mij krijgt dat je moet vluchten, dan ga je gelijk. Bij dat teken of iets, geloof me het is duidelijk als je het krijgt, staat ook waar je heen moet gaan. Ga dan gelijk. Is dit duidelijk juffrouw Vane?’ ‘Ja professor.’ ‘Nou, hup naar je afdeling,’ zegt ze en ik sta op.

In de leerlingenkamer plof ik in een grote stoel en probeer mijn chaotische gedachte op een rijtje te krijgen. Ik ijsbeer door de kamer en blijf maar naar de klok kijken. Het is verschrikkelijk om niet te weten wat er gebeurt terwijl de seconde voorbij kruipen. Dan komen eindelijk de twee mensen die ik het liefste wil zien naar binnen lopen, maar niet zoals ik verwacht had. Louis als eerste en hij kijkt me teleurgesteld aan. ‘Hoe kon je?’ zegt hij vol afschuw en beent stevig door richting hun slaap ruimte. Verward kijk ik naar Niall die me met gepijnigde blik aankijkt. Een waterig laagje vormt zich op zijn ogen. ‘Ik…’ verder komt hij niet. Hij gooit een brief naar me en rent zo snel als hij kan weg. Waarom? Wat is dit? Ik ben net in de steek gelaten door mijn beste vrienden. De tranen stromen over mijn wangen en ik pak de brief. Door mijn wazige zicht kan ik het niet lezen. Ik ren hortend en stotend naar mijn bed. Ik schuif de gordijnen dicht en met gehaaste ademhaling stort ik op het bed. Met lange teugen huil ik en mijn buik doet er pijn van. Het voelt als een gapend gat met bonkende randen, alsof mijn lichaam uit elkaar valt en ik heb de brief nog niet eens gelezen. Ik veeg snel mijn tranen af en open de brief. Er rollen geen tranen weer over mijn wangen, want ik ben helemaal leeg. Het voelt alsof alles verdoofd is.

Aan Emma Vane,

U bent hierbij verwijdert uit de Protectors of the book vanwege verraad.

Minerva McGonagall

Ik sla mijn armen om mijn lichaam om het gevoel dat ik uit elkaar van weg te krijgen, maar het lukt niet. Het gapende gat is nog groter geworden en de bonkende randen beginnen nog harder te kloppen. Wat heeft dit te betekenen? Waarom ben ik alles wat me lief is kwijt geraakt?