~Rose~ 31

Ik kwam aan bij mijn huis, en aangezien het even had geduurt verwachte ik dat mijn ouders al waren ingelicht. De conciërge liep zelfs mee tot aan de deur en het voelde vanaf mijn kant alsof ik door de politie werd teruggebracht. Mijn ouders deden de deur open, mijn vader boos en ook teleurgesteld, iets dat mijn hart brak. Mijn moeder opnieuw met rode ogen van het huilen. Ze keek niet begrijpend en ook teleurgesteld. Ik deed mijn best om onhoorbaar te slikken maar het leek alsof er een dikke brok in mijn keel zat. Mijn vader bedankte de conciërge, iets waar mijn moeder niet eens toe in staat was. Mijn vader hield zijn hand op en ik keek hem vragend aan.
“Je weet best dat ik de scherpe voorwerpen van je wilt hebben. Of moet ik gewoon zeggen glasscherven, die je in je kamer had heb ik al gevonden.” Ik zuchtte en haalde een glasscherf uit mijn tas en legde het in mijn vaders hand. Ik zette mijn tas weer neer maar mijn vader trok zijn hand niet terug.
“Jenna, geef me alles, ik weet dat dit niet je enige is” Ik keek hem overtuigend aan.
“Ik heb niks meer, dit is alles.” Het klonk goedgelovig en met een beetje geluk zou hij het er bij laten, helaas deed hij dat niet en pakte mijn tas waarna hij alles eruit schudde. De andere glasscherven kwamen eruit en ook die werden in beslag genomen. Hij controleerde mijn zakken en stuurde me naar boven.
“Ik wil nog even met je moeder praatten, daar heb ik nog niet de tijd voor gehad.” Zei hij zo kalm mogelijk maar de onmiskenbare woedende ondertoon lag duidelijk in zijn stem. Ik rilde en liep naar boven. Ik liet me op bed vallen en probeerde mijn gedachten op nul te zetten. Waarom konden mannen dat wel voor 100% en vrouwen niet?! Dat was echt gemeen! Ik weet niet hoe lang ik op dat bed lag, maar het was een aardige tijd, dat was zeker. Toen ging mijn deur open. Ik draaide me futloos om, alleen om te kijken wie het was. Mijn vader. Hij leek gekalmeerd waardoor ik me ook relaxte.
“Kom je even mee? Ik wil alleen met je praten, zullen we even een autorit maken? Dan kunnen we in alle rust praten zonder gestoord te worden.” Ik dacht even na.
“Als je beloofd dat je rustig rijd, heel rustig! En niet zoals de vorige keer!” Mijn vader knikte.
“Ik beloof dat we rustig gaan rijden.” Ik liep achter mijn vader naar beneden en gaf mijn moeder een vluchtige kus op haar natte wangen. Ze schonk me een kleine glimlach en gaf me een kus op mijn wang terug. Ik stapte in de auto en mijn vader begon te rijden. We hadden een gesprek maar het ging in principe niet heel erg over het onderwerp dat ik mezelf sneed en de wereld haatte. Ik bestede er niet teveel aandacht aan en was blij het onderwerp te kunnen omzeilen.
“Waar gaan we eigenlijk heen?” Vroeg ik.
“We rijden gewoon een groot rondje.”
“Een erg groot rondje dan, want ik ken het helemaal niet hier.”
“Ik wel, we zijn bijna op het keerpunt.” Ik knikte alleen maar en het andere gesprek ging weer verder. Toen zette mijn vader de auto ineens aan de kant en stopte met rijden. Ik keek hem verbaasd aan en keek om me heen waar we waren. Tranen sprongen in mijn ogen toen ik besefte waar we waarschijnlijk zouden zijn..