029

Ik zit in een open veld met veel bloemen en lichtgroen gras. Nergens is er onkruid te bekennen en wat verderop zit er een vrouw. Als ik dichterbij de vrouw ga, blijkt dit Freya te zijn.
'Hallie, wat doe jij hier? Je komt me toch niet vermoorden hé?' zegt de vrouw, duidelijk bang.
'Ik ga je leven sparen, maar ik wil wel antwoorden. Waarom heb je me ontvoerd en naar de aarde gebracht? Ik wil alles weten.' zeg ik haar streng. Even aarzelt ze.
'Je wordt toch zo machtig, je gebruikt al telepathie. Toen je net geboren was, smeekte een vrouw me voor een kind. Ik wou haar wens vervullen, maar dat kon ik niet meteen. Later bleek dat je zeldzame krachten had. Als kind had je vaak ook problemen met je krachten, je kon ze moeilijk onder controle houden. Daarnaast bleek je ook het mooiste meisje te zijn van Asgard en voorspellers zeiden dat je nog mooier en nog krachtiger ging worden. Vlak nadat Odin je die handschoenen aanbood, zag ik het als een kans om je mee te nemen en naar Midgard te brengen. Na een paar jaar mezelf te hebben opgesloten, werd ik weer de meest geliefde vrouw op Asgard. Maar nu haten ze me allemaal.' zegt ze, met een droevig gezicht. Ik knik slechts en word plots uit de omgeving weggetrokken. Een paar tellen nadien word ik wakker, terug in de slaapkamer waar Loki me bezorgt aankijkt.
'Wat scheelt er? Waar heb je over gedroomd?' vraagt hij meteen.
'Ik heb gesproken met Freya in mijn droom.' antwoord ik slechts. Ik voel helemaal klam en warm aan. Deerde ze me echt zo erg of is er meer aan de hand? Ik zet me rechtop in bed en Loki zet zich naast me neer.
'Gaat het? Als je er wilt over praten, ik ben er voor je.' zegt Loki zachtjes. Ik knik en knuffel hem meteen. Zijn armen omsluiten mijn lichaam en ik kan mijn tranen net bedwingen. Freya kan zomaar een inpakt hebben op mij, zonder dat ik het zelf echt wil. En dan kom ik nogmaals tot het besef dat ik slechts een beginneling ben onder deze goden, ik moet nog leren met mijn krachten om te gaan en dan pas kan ik mezelf verweren tegen de krachten van Freya.
'Loki, ik weet dat het misschien niet prettig gaat klinken. Maar ik ga binnenkort mee naar mijn thuis, op Alfheim. Het is voor een half jaartje maar, zodat ik leer hoe ik het best over mijn krachten beheers.' zeg ik hem. Zijn altijd zacht kijkende ogen, worden plotseling kil en zijn irissen worden weer gifgroen. Hij laat me los en kijkt me verbaasd aan.
'Zeg je me nu dat je na al dit me gaat verlaten?' vraagt hij verward.
'Nee Loki, ik hou ontzettend veel van je. Maar begrijp ook dat ik graag mij krachten onder bedwang wil houden en dat ik ze wil kunnen trainen. Dat gaat enkel als ik meega naar Alfheim, spijtig genoeg. Het is wel een half jaar lang, dat lijkt wel een eeuwigheid. Maar alsjeblief Loki, versta me ook dat ik graag meer wil te weten komen over mijn afkomst en verleden. Het is niet omdat mijn ouders morgen terug gaan, dat ik ook meteen mee ga. Ik mag blijven hier zolang ik wil, alleen wil ik wel eens naar Alfheim gaan voor die opleiding.' zeg ik hem vastbesloten, maar toch met wat pijn in het hart.

Loki's POV:
Na haar hele uitleg waarom ze weg wilt gaan, voel ik me benauwd. Net alsof ze alle lucht uit mijn longen heeft gehaald en er me van weerhoudt om nog verder te ademen. Ze wilt weg van Asgard, weg van mij en dat waarschijnlijk zo snel mogelijk. Ik zou haar dan een half jaar lang moeten gaan missen, het lijkt haast een eeuwigheid zoals ze zelf zei. De woorden ontbreken mij om haar te stoppen, het liefst sluit ik haar nu op en hou ik haar hier voor altijd. Maar ik weet dat haar dat niet zal tegenhouden en misschien net zich van me zal wegduwen op die manier. Mijn gevoel zegt dat ik moet wenen, haar moet smeken om te blijven en haar urenlang in mijn armen knuffelend moet houden, maar in de plaats daarvan sta ik recht en doe mijn kledij weer aan.
'Loki, wees alsjeblieft niet boos. Ik zeg je het enkel nu al omdat ik niets voor je wil verzwijgen, ik hou van jou. Loki..' zegt ze, maar verbreekt haar zin zelf. Ik schud even mijn hoofd, als teken dat ik dit niet zomaar goedkeur.
'Ik ga even buiten en ik wil alleen gelaten worden.' zeg ik op een kille toon tegen haar, zoals ik nog nooit eerder heb gedaan. Is dit nu het gevoel dat men heeft als men ergens van gekwetst is geraakt? Ik maak dat ik snel de kamer uitkom, voor Hallie verder kan praten en ga snel naar buiten waar ik samen met mijn paard een hele tocht maak.