Hoofdstuk 75

We zitten nu in de bus op weg naar onze verblijfplaats. Ilja en Bruno zitten voor me en zijn ontzettend klef bezig. Ilja kwam gister super vrolijk weer thuis en zei dat alles weer goed was tussen haar en Bruno. Gelukkig voor hun, maar ik word er een beetje gek van. In het vliegtuig konden ze ook al niet van elkaar afblijven. Ik zucht en leg mijn hoofd tegen het busraampje aan. Ik mis Peter nu al. Hij is vanochtend met mij meegegaan naar het vliegveld en daar hebben we afscheid van elkaar genomen. Peter bleef nog een dagje bij zijn ouders. Hoe ga ik deze week overleven zonder hem? Ik hoor een zucht achter me en draai me om. Ik kijk recht in het gezicht van Charlie en ik draai gelijk mijn hoofd weer om. Ja nog iets, hij is mee. Kan mijn week nog erger? Ilja en Bruno die super klef zijn, Peter die niet mee is en ik zit opgescheept met Charlie. Help! Ik pak mijn iPhone en mijn oortjes uit mijn tas. Ik doe mijn oortjes in mijn oren en zet mijn muziek aan. Ik hoop echt dat ik snel bij ons verblijf aankom.

Na een uurtje komen we dan eindelijk aan bij ons verblijf. Als de bus stilstaat, pak ik gelijk mijn tas en ren de bus uit. Weg uit dat stink ding. Ik ga buiten staan en wacht op mijn koffer. Gelukkig krijg ik die al snel en dan loop ik direct naar de receptie. Daar staat een bank en ik plof meteen daarop neer. Ik laat mijn hoofd naar achter vallen, sluit mijn ogen en zucht. Ik hoor mensen langs me lopen maar open mijn ogen niet. Ik wil gewoon even rust hebben. Dan wordt er plots op mijn schouder getikt en kijk ik op. Ilja en Bruno staan voor me en Ilja kijkt me met een super grote glimlach aan. Ilja lacht alleen maar zo als er iets is wat ik totaal niet leuk vind. “Il wat is er?” “Nou kijk. We hebben net allemaal onze sleutels gekregen van onze huisjes. Je kan maar met twee personen in één huisje en Bruno en ik wilde graag samen.” “Ja dus?” “Dus jij moest met iemand anders.” “En wie is dat dan?” Ilja slaat haar ogen neer en zit een haar nagels te peuteren. “Wie Ilja”vraag ik weer. “Charlie”zegt ze zacht. “Wat”roep ik hard en sta gelijk recht. Iedereen die om ons heen staat kijk naar mij en het enige wat ik doe ik Ilja proberen aan te kijken, maar ze kijkt nog steeds naar beneden. “Ik ga dus echt niet met die loser in één huisje slapen.” “Aim, stel je je niet een beetje aan?” Ik kijk Bruno boos aan en zijn ogen worden iets groter. “Nee is stel me niet aan Bruno. Ik ga nog liever in een vuilnisbak slapen dan dat ik met hem in één huis moet zijn.” Bruno zucht en kijkt me dan weer aan. “We kunnen nu toch niks meer veranderen. Sorry Aim.” Ik sluit mijn ogen, zucht diep en steek mijn hand dan uit. “Mag ik dan de sleutel hebben?” “Ja hier.” Bruno geeft me de sleutel en ik pak snel mijn spullen. Ik zie Charlie, die druk bezig is mijn zijn mobiel. Als ik langsloop kijkt hij mij even aan maar dan loop ik door. Als ik nou eerder bij het huisje ben dan hij, dan sluit ik hem buiten en slaap ik heerlijk alleen. Ik loop snel met mijn koffer naar buiten en zoek huisje 367. Dat zou vast wel helemaal achteraan zijn. Ik loop stevig door en inderdaad staat ons huisje bijna helemaal achteraan. Als ik voor het huisje sta kijk ik even om me heen. Het ziet er wel heel schattig uit. Ik openen de deur met de sleutel en loop naar binnen. De airco gaat gelijk aan als ik het huisje inloop. Ik sta in een klein woonkamertje met een bank, tv, koelkast en nog een paar kleine kastjes. Er zijn vier deuren en ik loop naar de eerste deur. Dat is een slaapkamer. De tweede deur blijkt een badkamer te zijn. De derde deur is weer een slaapkamer. Ik loop naar de vierde deur en open die. Ik zie gelijk water en zie dat het een zwembad is die langs alle huisjes loopt. Wow! Dat wordt nog eens leuk. Ik sluit de deur weer en loop naar de eerst slaapkamer, waar ik mijn koffer nderzet. Dit is dus mijn kamer. Ik leg mijn koffer op mijn bed en open die. Zou ik nu gaan uitpakken? Nee, dat doe ik straks wel. Ik loop de woonkamer weer in en kijk naar buiten via het raampje dat daar is. Ik zie een strand en dat daar weinig mensen zijn. Misschien is het handig als ik daarheen ga. Misschien kan ik daar even alleen zijn. Ik loop naar mijn koffer, pak mijn bikini, loop dan naar de badkamer en trek mijn bikini aan. Ik pak nog een paar spulletjes, doe die in een tas en loop dan het huisje uit nadat ik het op slot heb gedaan. Ik loop richting het strand en onderweg kom ik niemand tegen. Eenmaal op het strand aangekomen zie ik dat er maar een paar mensen zijn maar dat ik niemand daarvan ken. Ik loop langs de duinen verder het strand op en ga uiteindelijk in de duinen zitten, waar niemand me kan zien. Gewoon even alleen zijn. Ik zet mijn tas naast me neer en trek mijn knieën op. Ik sla mijn armen rond mijn knieën en kijk om me heen. De wind waait door mijn haren heen en ik sluit mijn ogen. De wind zorgt ervoor dat ik rustig word en de zoute geur van de zee laat me even aan niks denken. Heerlijk dit. Gewoon rust. Alleen zijn. Kunnen nadenken. Hoe ik deze week ga overleven weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat als ik even rust nodig heb, dat ik dan hiernaartoe kan gaan. Er komen hier toch niet zo heel veel mensen. Mijn ogen zijn nog steeds gesloten en ik krijg niks mee van wat er om me heen gebeurd. Dan voel ik plots iets op mijn schouder. Mijn ogen schieten open en ik sta geschrokken om. “Aimee?”