Hoofdstuk 2.

Kayleigh - District 10
Het was een warme dag, zelfs vergeleken met de gemiddelde temperatuur hier. De zon brandde op mijn huid en zorgde ervoor dat al mijn energie werd weggezogen. Niet alleen ik, maar heel District 10 leek slomer te worden van dit weer. Dit was geen weer om hard te werken, of om veel energie te gebruiken, dit was weer om de schaduw op te zoeken of om in het meer te duiken. Verlangend keek ik naar de brede sloot naast mij, met het verkoelende water dat langzaam wegstroomde. Kon ik er maar inspringen, kopje onder gaan - ook al kon ik niet zwemmen, zoals de meeste uit District 10. Kon ik maar een duik nemen, het zweet en het vuil van me af wassen. Kon ik maar-
Een luid gekuch deed me opschrikken uit mijn gedachten. Een strenge Vredebewaker keek me waarschuwend aan. Het was een vrouw met lang blond haar, duidelijk uit District 2. Ze zat onderuitgezakt op een strobaal in de schaduw. Haar bleke huid en blauwe ogen waren typisch District 2, één van de rijkere districten die de vredebewakers trainde. District 10, waar ik woonde, was één van de armste districten en zorgde voor het vee. Wij zorgden ervoor dat heel Panem vlees, melk en wol had. Met heel Panem bedoel ik vooral district 1, 2 en het Capitool. Ik werkte al zolang ik me kon herinneren in onze boerderij, ik zorgde voor de koeien, maar ik had nog nooit melk gedronken. De melk was niet voor mij bestemd, en als een vredebewaker erachter kwam dat ik ook maar één slokje melk op had, dan zou ik publiekelijk gestraft worden. Het was zo oneerlijk. De mensen in de Capitool kochten onze kostbare melk waarschijnlijk voor heel weinig, en gooide dan als nog alles weg zodra het één dag over de datum was.
District 10 was nooit dol geweest op de Capitool, maar nu vooral niet. De Hongerspelen kwamen er weer aan, de 25e Hongerspelen wel te verstaan. Iedere 25 jaar was er een zo geheten Kwartskwelling, een soort speciale editie. Dit was de eerste ooit, en de Spelmakers hadden iets "leuks" bedacht. Normaal was er een jaarlijkse Trekking. Het hele district kwam dan samen en uit twee grote glazen bakken werden twee briefjes gehaald - één van een meisje en één van een jongen. Zodra je 12 werd, zat je naam er één keer in. Was je 13, dan zat ie er twee keer in. Tegen die tijd dat je achttien was, zat je naam er al 7 keer in. Maar stel dat je arm was, dan kon je je naam vaker opgeven zodat je voedselpakketten kreeg. Mijn naam zat er dit jaar 15 keer in, maar dit jaar maakte dat niet uit. De spelmakers hadden besloten dat er dit jaar geen Trekking plaats vond, maar een Stemming. Alle bewoners boven de 18 mochten namen opgeven van de jongen en het meisje die zij in de Arena wilden. De jongen en het meisje met de meeste stemmen werden gekozen.
Normaal was de Trekking al een hel, vooral als er een 12 jarige werd gekozen. Vorig jaar was er een klein, mager jongetje van 13 gekozen, maar hij werd al na één dag in de Arena vermoord door de Beroeps. De Beroeps zijn de Tributen - meestal uit District 1, 2 en 4 - die hun hele leven trainen voor de Spelen en zich zodra ze 18 zijn vrijwillig opgeven. Voor hen is het een eer om mee te doen, voor ons is het een straf. Maar dit jaar zal het nog erger zijn. Dit jaar zullen de gekozen Tributen niet alleen weten dat ze binnenkort niet meer zullen leven - want hoe groot is de kans nou dat iemand uit District 10 wint? - maar ook dat hun District hen had verraden, dat hun District wilde dat zij zouden sterven.
Ik rilde, ook al was het nog steeds heet. De zon stond nog hoog aan de hemel, maar de temperatuur zou zo snel zakken en dan moesten de koeien binnen staan. Ik keek over de wei heen, waar de koeien langzaam aan het grazen waren, of gulzig uit de sloot dronken. Verderop waren twee meisjes van 12 de koeien aan het aaien, gierend van het lachen toen de koe hen nat spetterde. Ik glimlachte, maar al snel zakten mijn mondhoeken. Wat als er een meisje van 12 - zo'n mager, klein meisje met holle wangetjes - werd gekozen bij de Stemming? De kansen van overleven zouden 0 zijn, maar gold voor iedereen. Volgende week zouden er twee mensen uitgeleverd worden aan de Arena, verraden door hun eigen District.
Ik rilde. De zon verschool zich langzaam achter donkere wolken.