Please, don't jump

Andy

Als ik bij het dak aankom ben ik helemaal uitgeput. Mijn hart klopt zo hard dat het lijkt alsof hij uit mijn borstkas gaat springen. ik ben helemaal buiten adem en heb het bloedheet. Maar hier is het koud en rustig. Mijn ogen schieten over het dak heen, op zoek naar Scarlett. Als ik haar zie voel ik niks meer. Meteen zet ik een paar stappen in haar richting. ‘Scarlett!’ roep ik. aan haar houding zie ik dat ze schrikt. ‘ik ben het, Andy. Scar, kom alsjeblieft hierheen’ het klinkt smekend. ‘nee! Ga weg!’ roept ze terug, haar stem is bibberig en zwak. ‘ik vond je dagboek. En ik heb hem even snel doorgelezen’ terwijl ik Scarletts dagboek uit de binnenzak van mijn lerenjack haal zet ik nog een paar stappen in haar richting. ‘het lijkt wel alsof iedereen me haat. Mijn ouders, Andy, Jake. Niemand houd van mij’ lees ik voor. ‘Scar, dat is niet waar! Je ouders haten je niet, ze houden heel veel van hun kleine meisje. Jake houd van je, hij is gek op je. als we touren heeft hij het elke dag over hoe erg hij je mist’ Scarlett ontspant zich een beetje. ‘en ik haat je ook niet. het spijt me dat ik zo vervelend tegen je deed, ik heb ook geen idee waarom ik dat deed’ even is het stil. ‘ga weg, Andy!’ roep Scarlett dan. ‘ik weet dat je ongelukkig bent, maar daar kunnen we samen iets aan doen. ik help je. Scarlett niet springen! alsjeblieft… het heeft geen zin. Van springen gaan je problemen niet weg, denk eens aan al die mensen die om je geven’ ‘wie zou er nou om mij geven? Wie is nou zo stom om dat te doen?’ aan Scarletts stem hoor ik dat ze huilt. Ik stop haar dagboek terug in mijn jas en loop verder naar haar toe. ‘ik’ zeg ik als ik naast haar sta. Ik kijk Scarlett even aan. haar ogen zijn rood, op haar wang staat een rode handafdruk, haar haren zitten door de war en haar make-up is uitgelopen. Toch vind ik haar nog steeds heel erg mooi. Ik kijk even over de rand van het gebouw heen. ‘het is nog best hoog hè’ zucht ik. ‘Andy, ga weg’ sist Scarlett. ‘nee, ik ga niet weg. Laat me je helpen, ik kan je weer gelukkig maken. En als je me niet gelooft, spring’ Scarlett kijkt me even verbaasd aan maar hersteld zich dan snel en zakt een beetje door haar knieën, klaar om te springen. ‘weet wel dat als jij springt, ik achter je aan spring’ ‘dat meen je niet’ ik zak ook een beetje door mijn knieën en kijk naar de grond. ‘als jij springt, spring ik ook’ zeg ik nog eens.