Maybe it's not too late

Andy

Verbaasd kijk ik naar Jake. Sloeg hij Scarlett nou? Ik voel iets in me knappen en word ineens heel boos. ‘What the fuck doe jij nou man?!’ roep ik hard. Jake kijkt me verrast aan. ‘ja wat nou? Je slaat je eigen zusje toch niet? idioot!’ ik spring van de bank en ren achter Scarlett aan naar het slaapgedeelte. Maar als ik daar aankom is Scarlett nergens te bekennen. Ik wil met net omdraaien om haar te gaan zoeken als ik een rood, zwart boekje op haar kussen zie liggen. Snel ren ik naar haar bed, pak het boekje en blader er doorheen. Er staan tekeningen in, gedichten, songteksten, maar ook hele verhalen over van alles en nog wat.

“Ik heb Jake verteld dat ik mama heb uitgescholden voor kutwijf en dat ik haar een slechte moeder heb genoemd. Ik had verwacht dat Jake me zou troosten, zou zeggen dat het niet uit maakt en dat hij van me houd. In plaats daarvan werd hij boos. Nu wil hij er met me over praten zodat hij me nog een groter schuldgevoel kan geven. Jake denkt alleen maar aan zichzelf, net als mama, net als iedereen. Ik haat ze! Ik haat ze allemaal! Het zou niemand iets kunnen schelen als ik er niet meer was, dus ik kan net zo goed nu springen. Dit is dus de laatste keer dat ik in je schrijf. Dag, lief dagboek”

Mijn ogen worden groot. Gaat Scarlett zelfmoord plegen? Maar dat kan niet! dat mag niet! ik moet haar zoeken! Zo snel als ik kan ren ik terug naar de jongens. ‘Scarlett is naar die flat! Ze gaat springen!’ roep ik in paniek. ‘hoe weet je zo zeker dat ze daar is?’ vraagt Jinxx meteen. ‘het is het enige hoge gebouw in de buurt, waar moet ze anders heen?’ dan springt iedereen op. We rennen naar de auto en rijden zo snel als de auto kan naar de flat toe. Terwijl we erheen rijden belt Jinxx de politie. Binnen tien minuten zijn we er. Ik gooi het portier al open als de auto nog niet stilstaat. Meteen als hij wel stilstaat spring ik eruit en kijk omhoog. Daar staat ze, op het randje van het grote gebouw. Ashley, Jinxx en CC staren naar boven. Jake wil er naar toe rennen, maar hij word tegengehouden door de politie. Zonder er bij na te denken ren ik naar een politieman toe. ‘ik kan haar tegenhouden. Ik weet het zeker!’ zeg ik snel. ‘toch mag je niet naar boven. Sorry, je zult gewoon moeten wachten’ de man draait zich om om tegen iemand anders te praten. Ach, hij ziet me nu toch niet. zo snel als ik kan ren ik het gebouw binnen. Nu moet ik nog twintig trappen omhoog. Als ik maar niet te laat ben…