Rebirth

“Jack. Jack!”
      Niets. Geen reactie, geen ademhaling, geen hartslag, zelfs geen suggestieve grijns. Alleen een heleboel bloed.
      Ianto kneep even zijn ogen dicht en ademde diep in en uit om zijn eigen hart te kalmeren, zowel letterlijk als figuurlijk. Toen beval hij zijn handen hun verkrampte greep op Jacks shirt en schouder te laten gaan en kwam hij overeind. Hij had dingen te doen.
      Hij griste zijn pistool van waar het een aantal meter verderop was achtergebleven en raapte voor de zekerheid Jacks wapen ook op. Even staarde hij naar zijn telefoon, maar eigenlijk kon hij dat niet maken. Het was Gwens eerste vrije dag in zes weken en Rhys zou het hem nooit vergeven als hij nu om back-up vroeg, dus zou hij dit maar in zijn eentje moeten oplossen.
      Het was sowieso een routineklus, eigenlijk. Het ging sneller dan verwacht, zo gedreven door pure woede als hij was; tien minuten later zaten twee suffe Weevils in de achterbak van het busje van Torchwood. De derde, die de stomme fout had gemaakt Jack in een volkomen ontypische actie van achteren aan te vallen, zou ook geen problemen meer opleveren. Zonder hoofd kwamen zelfs monsters niet ver.
      Jack was nog niet wakker toen Ianto terugkeerde naar de hoek van het pakhuis waar hij hem had achtergelaten. Ianto ontdeed zich van zijn colbert en vouwde het als kussen onder Jacks hoofd, in de hoop zijn positie op de betonnen vloer wat comfortabeler te maken. Hij gebruikte zijn zakdoek om wat van het halfgedroogde bloed op te deppen, maar aan de lelijke rode vlek op Jacks kleding kon hij even niets doen.
      De nekwond was bijna weer gesloten, dus het kon niet lang meer duren. Ianto knielde neer naast het lijk en wachtte.
      Toen Jack even later weer tot leven kwam, zat Ianto nog steeds naast hem. Hij werd verrast toen Jack zich aan hem vastklampte, zoals altijd happend naar lucht, maar blijkbaar ook op zoek naar steun.
      Ianto wist dat zijn eigen hart nog voldoende klappen te verduren zou krijgen de komende tijd - wanneer hij slechte grapjes zou moeten maken over dit voorval om Jack gerust te stellen bijvoorbeeld, of de volgende keer dat hij zijn baas op gruwelijke wijze zag sterven, of nog erger, iemand anders, iemand die niet weer wakker zou worden. Hij wist dat hij nog voldoende pijn te verduren zou krijgen, dus stond hij zichzelf toe dit moment in zich op te nemen, te doen alsof Jack hem nodig had, alsof het niet alleen andersom was. Alsof hij ook echt in staat was om iets te betekenen, alsof hij niet alleen de zoveelste was in een lange rij van hopeloze naïevelingen die langzaam ouder werden en Jack onvermijdelijk alleen achterlieten.
      Hij liet Jack zich dus aan zijn arm en schouder vastklampen, bijna zoals hij vlak daarvoor nog bij een levenloze Jack had gedaan, zelfs al was zijn greep bijna pijnlijk hard. Hij wachtte, geduldig, tot Jack weer wist waar hij was, wie hij was, en wat hij allemaal nog meer vergat wanneer hij tijdelijk zijn lichaam verliet. Hij wachtte en mompelde stomme, geruststellende dingen die misschien meer aan zichzelf waren gericht dan aan de man in zijn armen, en hij hoopte dat Jack het hem niet kwalijk zou nemen dat hij er niet voor altijd zou kunnen zijn als Jack wakker werd.