Deel Twee || Acht

Na ons netjes voorgesteld te hebben (de nors uitziende man bleek Groeneveld te heten - ik had moeite met de G en besloot hem dus maar gewoon 'meneer' te noemen) namen we plaats op de stoelen voor zijn bureau.
Hij rommelde wat in zijn papieren en schraapte zijn keel. "Goed," zei hij. Hoe deden Nederlanders dat toch, die letter G? Hij schoof zijn kleine brilletje beter op zijn neus en keek Tess aan. "Mevrouw Naviszen."
Tess knikte zenuwachtig. Groeneveld - in gedachten lukte het me wel - begon in zichzelf mompelend de papieren door te lezen. Ik verstond er niks van, en zelfs Tess en Evanna leken er moeite mee te hebben. Uiteindelijk legde Groeneveld de papieren weer neer en schraapte zijn keel opnieuw. Ik dacht dat hij rookte.
"Uw ouders hebben geen testament achter gelaten. Dit betekent dat al hun bezittingen - tenminste, wat overblijft na het afbetalen van eventuele openstaande schulden - naar de dichtstbijstaande familie gaat. Aangezien u dat bent, zult u alles erven."
Een zucht van opluchting verliet haar mond. Ze zou niet zonder geld door moeten gaan. Ik wist dat ze zou weigeren als ik haar financiële bijstand bood.
"Wat betreft kost en inwoning, daar zult u vrees ik zelf voor moeten zorgen. Aangezien er geen familie is om die taak op zich te nemen en u nu meerderjarig bent, zal u ook tot voogd worden benoemd over uw zusje, als ze ontwaakt uit haar toestand." Tess kromp licht in elkaar bij het bewust gekozen woordje 'als'.
'Als', niet 'wanneer'.
"Als u nu deze formulieren in zou willen vullen..." Hij schoof haar een stapeltje belangrijk uitziende papieren en een pen toe. Met een wit gezicht boog ze zich er over heen en begon te schrijven. Evanna en ik keken elkaar even aan. Dit was minder dan waar we op gehoopt hadden. Waar moest ze wonen? Hoe moest ze het doen met Louise? Ik zuchtte en verplaatste mijn blik naar mijn handen. Ik had onbewust mijn nagels in de palm gedrukt, en liet zo kleine halvemaanvormige deukjes achter.
Tess was klaar met schrijven. Ze schoof het stapeltje en de pen terug naar Groeneveld, die ze dankbaar in ontvangst nam. Hij knikte naar ons.
"Nou, dat was het wel. U zult binnenkort meer horen, mevrouw Naviszen." We stonden op en schudden hem de hand. Eenmaal bij de deur werd ik teruggeroepen. "Meneer Styles? Ik durf het haast niet te vragen, maar... Mijn dochter is grote fan, zou ik misschien uw handtekening mogen?" Hij vroeg het in het Engels. Waarom? Was hij echt zo dom dat ik het hele voorgaande gesprek, dat in het Nederlands was gevoerd, niet had meegekregen?
Eigenlijk had ik geen zin om die handtekening te zetten. De norse man was ons nauwelijks van dienst geweest. Toch zette ik een glimlach op.
"Natuurlijk," zei ik, expres in het Nederlands. De man bloosde licht. Mooi zo.
Ik liep terug en zette in een vloeiende beweging mijn handtekening op een notitieblokje.
"In hope you'll never be like your father," zette ik erbij. Zo.
Ik gaf de man nog een glimlach, zei tot ziens en liep met de twee meisjes weg.

"Ik kan het niet geloven!" barstte Evanna uit zodra we bij de fietsen waren. "Die kerel heeft totaal niet geholpen! Wat kan ons die stomme wet nou schelen dat ze voor zichzelf moet zorgen omdat ze meerderjarig is? Ze heeft verdomde een kutverjaardag gehad, een beetje steun zou terecht zijn!" Zo tierde ze nog even door. Ik keek naar Tess. Ze was stil en staarde voor zich uit. Ik kwam naast haar staan en gaf haar nog een knuffel.
"Ik wil een nieuwe start maken, Harry," fluisterde ze. "Een nieuw leven beginnen."
Ik staarde naar hetzelfde punt als zij en dacht na. Er moest toch een oplossing zijn?
Die was er. Ik sprak de woorden uit voor ik er goed en wel over na had kunnen denken.
"Ga met me mee naar Londen."