26|

Joy

Het vallende gevoel voelt wel heel erg echt nu. Ik voel mijn haren langs mijn gezicht blazen, ik open mijn ogen. En schok van angst gaat door mijn lichaam heen. Ik val echt! Ten minste, ik lijk te vallen in slowmotion. De grond is donker, uit de diepte kan ik niet onderscheiden hoe ver ik nog vallen moet. De muren om me heen lijken rond te lopen, gevuld met boekenplanken en kastjes. Ik zucht diep, hoe lang moet ik nog vallen? Ik had vaker gehoord over deze route. De “korte” route naar Wonderland. Waarom moet ik nou weer zo dom zijn om in dat gat te vallen? Zouden ze achter me aan gaan? Ik kijk weer naar beneden waar ik de grond dichterbij zie komen. Ik bereid me voor op een harde landing. Met mijn armen omklem ik mijn hoofd, mijn ogen stevig dicht geknepen. Ik blijf wachten op de klap, maar die komt niet. Als ik mijn ogen open lig ik op een hoopje takken en bladeren. ‘Dat viel mee.’ Mompel ik als ik mijn kleding afklop. Ik kijk om me heen. Waar moet ik nu naartoe? Of zal ik wachten? Misschien is Eva me achterna gesprongen? Ik loop een stukje van mijn valplaats af en ga zitten tegen een oude boom. ‘Eventjes wachten kan vast geen kwaad.’ Zeg ik tegen mezelf. Ik voel mijn ogen zwaar worden, voor ik het weet ben ik in dromenland.