The key to my heart

Een zucht verlaat mijn lippen terwijl ik zacht met mijn vingertoppen over de toetsen van de vleugelpiano glijd. Mijn zus, Lynn, komt de kamer binnen en glimlacht naar me. "Mel, kom je eten?" vraagt ze zacht en ik volg haar met een glimlach. Tijdens het eten word er niet veel gezecht, want er valt helemaal niets te vertellen. "Mel, ik vind dat je moet stoppen met grafitti en vandalisme" start Lynn een gesprek dat we al vaak hebben gehad. "Waarom? Ik voel me er prima bij" zeg ik en steek een frietje in mijn mond. "Maar ik niet Mel, je moet ermee stoppen, het is helemaal niet gezond om zoiets te doen" gaat ze er weer tegenin en ik zucht vermoeid. "Lynn, het kan mij niet schelen! Ik ben 17 jaar en kan goed mijn eigen keuzes maken" zeg ik geïrriteerd, laat mijn vork op tafel vallen en maak aanstalten om recht te staan en weg te lopen, wat ik altijd doe bij dit gesprek. "Nee Melody, nu ga jij zitten en naar mij luisteren! Ik ben het kots, maar dan ook kotsbeu met dat gedrag van jou! Als je er niet mee stopt schop ik je het huis uit, en je komt er pas in als je gestopt bent! Heb je dat goed begrepen?!" Helemaal geschrokken kijk ik mijn 1 jaar oudere zus aan en laat mijn mond een stukje open zakken, ten teken dat ik verbaast ben. Ze staart me boos aan en staat dan op en loopt regelrecht naar haar kamer. Is het dan echt zo slecht wat ik doe? Vraag ik aan mezelf en dagen flitsen voorbij in mijn geheugen. "Ze heeft gelijk" fluister ik en haal mijn hand door mijn haar.