Chapitre Vingt-Huit

Ines Leveque

Na een vermoeiende woensdagmiddag op het werk, kom ik pas laat thuis. Het is zeker al een uur of zeven en buiten schemert het al. Ik steek de sleutel in het slot en draai een paar keer tot de deur open kan.
"Amelia?!", roep ik door het appartement. Er komt geen antwoord. Ik ruik ook geen heerlijk eten en het is donker binnen. Dan lijkt het me dus wel duidelijk dat Amelia er niet is. Zou ze nog steeds bij Liam zijn? Vast wel. Ze gaan altijd samen wat doen op de woensdagmiddag. Liam gaat altijd met een grote lach op zijn gezicht vroeg weg van kantoor op woensdag waaraan duidelijk te zien is dat hij er zin in heeft. Er gaan een steek van pijn door me heen. Ik probeer het te negeren en weg te stoppen terwijl ik mezelf van alles toezeg in mijn gedachte. Ik gun het Amelia van harte en ik ben ook geen jaloers kreng. Maar misschien is ze wel met Liam mee naar zijn huis. Dan heb ik dus niet eens eten. Waarom maak ik me eigenlijk druk over eten? Liam. Amelia. Liam en Amelia. Amelia en Liam. Godverdomme, ik maak mezelf gek. Mijn tas gooi ik op de bank nadat ik mijn mobiel eruit heb gevist. Ik toets het nummer van de pizzaria in, die ik al lang uit mijn hoofd ken. Ik bestel een grote pizza funghi terwijl ik in de keuken uit het raam staar. Het is bijna helemaal donker en de sterren staan al aan de hemel. Ineens zie ik aan straat een auto stoppen. Liam's auto, herken ik het. Ik heb er meteen mijn aandacht weer bij en houd het goed in de gaten. Amelia zit ook in de au- Wacht, wat?! Zoenen ze nou? Zag ik dat goed? Hebben ze elkaar nou gezoend? Ik probeer beter te kijken. Plots stoot ik mijn hoofd tegen het raam en schiet ik naar achter.
"Auw!", roep ik uit.
"Mevrouw?"
"Ja?", vraag ik geïrriteerd.
"Ophalen of afleveren?"
"Afleveren", mompel ik nors waarna ik mijn adres op geef. Ik kijk nog eens naar buiten maar op dat moment stapt Amelia uit. Snel schiet ik weer naar achter voordat ze me ziet en denkt dat ik naar bespioneer. Plots hoor ik een piepje en realiseer ik me dat het pizzabedrijf opgehangen heeft. O, oke dan. Ik leun tegen het aanrecht aan en laat een diepe zucht gaan. Amelia en Liam. Op zich passen ze wel bij elkaar. Ze hebben allebei die serieuze kant en ze hebben een beetje dezelfde humor. Maar o god, ik wil Liam. Ik zag hem eerst en wil hem als vriend. Misschien komt hij hier straks wel over de vloer als de vriend van mijn beste vriendin. Hoe moet ik me dan gedragen? Alsof ik nog niet jaren verliefd op hem ben? En hoe ga ik dat doen? Er is echt geen ontkomen aan. Ik hoor het slot van de voordeur en vervolgens de vrolijke stem van Amelia.
"Ines!"
"Ja?", vraag ik.
"Ik ben thuis." Goh, dat had ik nog niet door. Ik mompel iets wat op een oke moet lijken en blijf gewoon aan het aanrecht staan. "Waarom is het donker?", vraagt ze als ze haar jas op hangt en vervolgens de woonkamer binnen komt.
"Ik ben pas net thuis."
"Oke." Het is stil. Amelia maakt het licht aan en typt wat op haar mobiel. Ik blijf aan het aanrecht staan en bekijk het.
"Hoe was het?", vraag ik dan maar. Ze kijkt op en langzaam verschijnt er een brede lach op haar gezicht.
"Echt heel leuk. Liam is zo lief. Volgens mij is vandaag echt de vonk overgeslagen, zo voelt het." Ze zwijmelt er helemaal bij weg. De vonk is overgeslagen! Ja hoor! Daar hebben we het! Nu kan ik het dus echt vergeten. De vonk. De stem in mijn hoofd klinkt echt verontwaardigd.
"Oh wat leuk", probeer ik zo enthousiast mogelijk te klinken. Ik trek snel de koelkast open en kijk erin zodat Amelia niet hoeft te zien dat ik probeer te acteren. Dat acteren van mij faalt ook nog zo erg als wat. "Wil je iets te drinken?", vraag ik. Mijn stem slaat bijna over maar ik weet het nog net onder controle te houden.
"We hebben net bijna gekust. Het was net een kus op de mondhoek", zwijmelt ze verder.
"Amelia, je klinkt als een zestienjarige", bits ik. Ze is net een verliefde tiener die maar niet kan stoppen met dagdromen. Hoe overleef ik dat? Ik gooi de koelkast weer dicht en schenk een glas fris in voor mezelf.
"Sorry, ik ben gewoon blij. Heb je al eten gemaakt?", vraagt ze.
"Nee, ik dacht dat jij thuis zou zijn, ik heb daarnet één pizza besteld", antwoord ik.
"Één maar?" Ik knik. "Dan maak ik er nog wel wat bij." Ze komt de keuken in en pakt al van alles tevoorschijn. Neuriënd begint ze wat te maken. Kan ze alsjeblieft stoppen met zingen? Of gewoon stoppen met al dat vrolijke gedoe? Ik kan het nu echt niet hebben en zucht diep en geïrriteerd.
"Wat is er Ines?", vraagt ze plots serieus. Zo, ze merkt tenminste wel nog dat ik me vreselijk voel. Applausje voor Amelia!
"Niks", bits ik.
"Jawel, je doet bot en je bent chagrijnig. Er is dus duidelijk wel wat. Je kunt het me toch vertellen?" Nee, ik kan het niet vertellen. Wat moet ik nou weer zeggen? Ik verpest nu wel haar geluk met mijn chagrijnige bui. Ik had mezelf gezegd dat ik het niet ging verpesten voor Amelia. Liam is een stuk beter voor haar dan Luca, dus als hij er voor zorgt dat zij nu niet meer aan Luca denkt, is het toch goed?
"Gewoon een slechte dag", zucht ik waarna ik me op de bank laat ploffen.
"Wat is er dan gebeurd?", vraagt ze medelevend.
"Wat stomme dingetjes. Van alles gaat mis. Koffie laten vallen op de vloerbedekking op het werk, de printer bijna kapot gemaakt. Vervolgens kreeg ik ook nog een boete omdat mijn parkeerkaartje was verlopen", verzin ik het allemaal bij elkaar. Die laatste was niet zo slim van me. Dadelijk vraagt ze verder over die boete. En ik lieg nu ook nog keihard in haar gezicht. Een leugentje om bestwil zal ik maar zeggen. Of beter gezegd om Amelia's bestwil.