Part 8

Nikki weet dat ze droomt. Ze loopt door een groot bos, met overal prachtige bloemen. Het is te mooi om waar te zijn en dat weet ze. Nikki blijft doorlopen. Dan ziet ze een schommel. Een schommel voor peuters. Op die schommel zit een peuter, en het kind begint te schommelen. Steeds hoger en hoger. Dan komt het kind met een plof op de grond terecht en begint hard te huilen. "MAMAAAAAAA!" schreeuwt het kind. Nikki wil er heen lopen, maar ze kan zich niet bewegen. De moeder van het kind komt aan rennen. Een meisje van ongeveer 16 jaar. "Ssssht, stil maar..." sust de moeder. "Mama is hier.." Nikki bekijkt de moeder goed. Ze kent haar ergens van... Dan weet ze het ineens. Nikki wil zich omdraaien en weg rennen, maar ze kan zich nogsteeds niet bewegen. Onder haar begint de vloer weg te zakken, de vloer waarop Nikki staat. Langzaam maar zeker wordt Nikki opgeslokt door de duisternis.

Met alle kracht die Nikki in zich heeft probeert ze haar ogen open te doen. Één oog krijgt ze open, het andere oog blijft half dicht. Nikki laat haar anderhalve oog door de kamer gaan. Daan staat naast haar bed, en aan de andere kant haar moeder. Beide huilen. Er komt een verpleger de kamer binnen. "Oh dokter! Ze is wakker, ze is wakker!" roept de moeder van Nikki. De verpleger werpt een blik op het bleke gezicht van Nikki. "Dat is goed. Ze moet aansterken. Haar maag is leeg gepompt, dus ze zal zich nog zwak voelen." antwoord de verpleger. Hij rommelt wat aan de apparaten naast het bed. Daan heeft nog niks gezegd. Hij blijft maar naar Nikki kijken. 'Dit is mijn schuld..' zegt een stem in zijn hoofd. 'Dit is allemaal mijn schuld...'