Part 2.2; The wrong street

Sofya POV

Ik hoorde een stem. Een bekende stem. 'Laat haar met rust!' Het was Justin. De jongens draaiden zich om. 'En wie denk jij wel niet dat je bent?' vroeg een van de jongens. 'Ik ben haar vriend, en jullie laten haar gaan, nu!' zei Justin. Hij nam het voor me op. Maar hij was alleen. Hij zou de jongens nooit aan kunnen. Hij kwam naar me toe en pakte mijn hand. Hij probeerde me mee te nemen, maar hij werd tegengehouden. 'Ga jij maar weg, dan krijg je geen problemen. We willen alleen wat met het meisje doen' 'En wat als ik niet weg ga?' Een van de jongens pakkte zijn zakmes. Ik schrok. Ze zouden toch niet... 'Dan dit' en de jongen sneed in Justin's arm. 'Aaaaaaahh' schreeuwde hij het uit. 'Neee!' schreeuwde ik en ging naar hem toe. 'Wat doe je nou? Wil je soms problemen met de politie? We gaan hier nu weg!' hoorde ik een van de jongens tegen de jongen zeggen die Justin had gesneden. De jongens gingen nu eindelijk weg. 'Justin, het spijt me zo! Het is allemaal mijn schuld!' zei ik en ik kreeg tranen in mijn ogen. 'Nee, tuurlijk niet' Ik zag dat zijn arm hevig bloedde. 'Je arm, je moet naar het ziekenhuis. Ik bel nu een taxi' ik pakte gelijk mijn mobiel. 'Nee, dat hoeft niet, het is niet zo'n diepe snee' zei hij. Ik wist dat het een diepe snee was. 'Nee, je moet, het is wel een diepe snee' zei ik en belde de taxi.
De taxi was er eindelijk. 'Wilt u opschieten?' vroeg ik tegen de chauffeur. 'Ja, ik doe mijn best' zei de chauffeur terug. 'Doet het veel pijn?' vroeg ik fluisterend aan Justin. 'Nee, dat valt wel mee' Ik wist dat hij loog. Maar hij wou niet laten merken dat het pijn deed.
We zijn eindelijk in het ziekenhuis en Justins arm werd gehecht. 'Is het goed als mijn moeder dit niet te weten komt? Anders maakt ze gaat ze overdreven zorgen maken' vroeg Justin bijna smekend aan de docter. 'Nou, ik weet het niet hoor. Mischien is het beter als je moeder het wel weet' zei ik de docter. 'Alstublieft!' 'Nou, vooruit dan maar. Je mag nu naar huis gaan. Als je arm pijn doet, neem dan een apirientje. 'Bedankt, dat zal ik doen. En we liepen samen de kamer uit. 'Kom, ik breng je wel thuis' zei hij en we gingen weer met de taxi terug. We moesten allebei nog een stukje lopen want we hadden niet genoeg geld bij ons voor de hele rit naar huis.
'Bedankt dat je me thuis gebracht hebt. En voor je weet wel. Als jij er niet was, dan...' ik maakte mijn zin niet af. Tranen stonden al in mijn ogen. Ik hield ze moeilijk tegen maar het lukte om ze niet te laten stromen. 'Het is al goed. Maak je geen zorgen' zei hij om me te troosten. 'Het spijt me echt van je arm, doet het nog zeer?' 'Hee, je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Jij hebt het tenslotte niet gedaan. En het doet toch geen pijn meer' zei hij. 'Maar je moet nu naar binnen gaan, het is al laat' 'Oké ik zie je morgen' 'Morgen' zei hij en liep weg.