28. Keys

Zoals ik al zei, het kon ons echt niets schelen dat we nog uren naar school moesten. Olivia reed mij naar huis (nou ja, ik reed mezelf naar huis) in de auto die ze leende van haar vader. Een van de weinige voordelen van ouders die altijd maar werkten was dat ik me wel een eigen auto kon permitteren. We zwegen in de auto, de hele weg naar mijn huis lang. Toen we vermoeid naar mijn voordeur liepen, deed ik eindelijk mijn mond open. "Je gaat me niet meer vertellen waarom je veranderd bent." Het was geen vraag, maar een terechte conclusie. Olivia haalde onverschillig haar schouders op. Ja, ik had gelijk. "Shit!" Riep ik uit toen ik bedacht dat ik weer over de schutting moest klimmen en/of die slopen zonder mijn sleutels. "Ik heb mijn sleutels niet bij me." Olivia trok haar wenkbrauwen op in een frons. "Hoezo niet?"
"Ik heb ze meegenomen toen ik naar Villa Wolfe ging." legde ik uit.
"In je pyjama?" Merkte ze op. Ze had een punt. Moest ik haar vertellen over die nacht? Hoe de maan mij in zijn macht had gehouden? Plotseling fluisterde iets in mij alleen maar 'nee'. Het was anders dan de stemmen die ik af en toe in mijn hoofd hoorde. De stemmen die onzinnige vragen stelden en beantwoorden, de stemmen die me beloonden of berispten. Dat was niets meer dan mijn gezonde verstand, dat er voor zorgde dat ik mezelf niet continu voor gek zou zetten. Dit was anders. Dit leek helemaal niet op een van die stemmen. Olivia keek me al die tijd vragend aan. Nu was het mijn beurt om mijn schouders op te halen en onverschillig te doen. "Schijnbaar." Zelfvoldaan draaide ik me om, maar nog steeds had ik geen enkele mogelijkheid mijn eigen huis binnen te komen zonder het een en het ander kapot te maken. Olivia glimlachte uit het niets en zei toen; "Je hoeft niet nog eens in te breken of op je schutting in te rammen. Ik heb je sleutels ook, slimmerd." Opgelucht haalde ik adem. Ik keek toe hoe ze mijn reserve sleutel van de grote bos haalde. De enige sleutelhanger daaraan viel me op. Het was een ingewikkeld patroon van zwarte lijnen en knopen, afgetekend tegen een bloedrode achtergrond. Voor ik het in de gaten had, trok Olivia instinctief de sleutelbos naar zich toe omdat ik mijn hand om de hanger had gesloten. Ik keek haar aan, haar blik doordrong de mijne. "Je sleutel." Zei ze, en ze legde de reserve sleutel in mijn hand. "Bedankt." Zei ik, opgewekt en niet meer geobsedeerd door het voorwerp. Olivia glimlachte gemaakt, omhelsde me stijfjes en liep toen terug naar de auto van haar vader.
Wacht, wat deed mijn sleutel aan de sleutelbos van Olivia's vader? Waarom werd ik zo gegrepen door die sleutelhanger en waarom in godsnaam wist Olivia al die dingen die ze helemaal niet kon weten? Nou, het was niet zo heel moeilijk te raden dat ik 's nachts een pyjama aanhad en dat het eerste wat ik zou doen als ik geen huissleutels had was proberen over de schutting te komen, maar toch. Erg fijn, nog meer van al die vervloekte vragen. Met mij hoofd vol van oude en nu ook nieuwere vragen, viel ik binnen meteen weer op de bank in slaap.
Het zorgde natuurlijk niet voor mooie dromen, met een hoofd vol vragen en raadsels over iedereen in mijn leven.