Water 007 ;

Olivia Wright, zondag 09.10 uur

Heel de vloer lag onder het water, maar Dioni en Kaj waren nu even belangrijker, ‘Kaj wat doe je?’ hij liet zijn hand zakken en ging rechtop staan, ‘wilde je Dioni slaan?’ hij keek van zijn handen, naar Dioni en toen naar mij. ‘Ik.. ik dacht dat jullie.. dat jullie samen waren.’ Verbaasd keek ik hem aan, heel zijn gezicht zat onder de blauwe plekken en een paar sneetjes waar bloed uit kwam. ‘Nee,’ ik voelde woede in me opborrelen, ‘ik hielp hem alleen omdat jij en Sam gevochten hadden.’ Geschokt bleef hij naar de grond staren en mompelde iets van het spijt me. ‘Ga zitten,’ dit moesten we echt uit gaan praten nu, ‘ten eerste, ik ken jullie nog maar één dag en wil nog geen relatie,’ hij leek teleurgesteld te kijken, ‘en ten tweede ga niet om mij vechten en maak het goed met Sam.’ Hij knikte begrijpend. Ik had echt geen zin in een relatie als hun de hele tijd ruzie aan het maken zijn. Het is niet dat ik ze niet leuk vind, ze zijn geweldig alleen ik wil niet de hele dag hun geruzie aanhoren. Nu datzelfde alleen nog aan Sam gaan vertellen.
Nadat ik Dioni en Kaj de deur uit gewerkt ging ik richting Sam. Ik had hem een whatsapp gestuurd dat hij buiten zijn huisje moest wachten op mij. Toen ik bijna bij het huisje was zag ik hem al staan. Hij lachte vriendelijk naar me en gaf me een knuffel. ‘Waarom wilde je dat ik voor het huisje ging staan?’ ik bekeek zijn gezicht en ook hij zat onder de blauwe plekken en wat opgedroogd bloed, ik zuchtte en leidde hem naar een bankje vlakbij het huisje. Ik begon precies hetzelfde te zeggen als ik tegen Kaj heb gezegd en toen ik klaar was zuchtte hij, maar hij begreep het wel. We praatte nog wat met elkaar totdat Jai naar buiten kwam gelopen, ‘wij gaan naar het strand, gaan jullie mee?’ We knikte instemmend, dus ik liep terug naar mijn eigen huisje om het de rest te vertellen en mijn bikini aan te doen.
Na een half uur ongeveer gingen we richting het strand, er stond een beetje wind. Zou het weer omslaan? Ik zette me er overheen en liep verder. We legde onze handdoek op het zand en gingen de zee in. We maakte wat lol, duwde elkaar onder water en lachte veel. Na ongeveer een kwartier gingen we weer het water uit en op het strand liggen. ‘Heb je zin om een smoothie te gaan halen?’ fluisterde Kaj in mijn oor, ik had eigenlijk wel zin in een smoothie en knikte. We zeiden het tegen de rest en kreeg gelijk een jaloerse blik van Sam maar wuifde het weg.
Er was wat verderop in het resort een klein barretje waar je smoothies kon krijgen. We bestelde allebei een smoothie, ik een met banaan en aardbei en Kaj met kiwi en banaan. Samen zaten we daar onze smoothie op te drinken en wat te praatte. Ik merkte op dat het steeds harder begon te waaien. Nadat ik mijn smoothie ophad probeerde ik mijn servet te pakken, maar hij vloog zomaar van het tafeltje af. Ik stond op om hem op te pakken maar vloog steeds een stuk verder. Het werd steeds onrustiger in het resort, het begon harder te waaien. Boven in de lucht zag je de vogels allemaal heel snel een kant op vliegen en sommige insecten volgde hen die kant op. Ik werd bang, waarom gingen ze allemaal die kant op weg van de zee. Terwijl ik naar de zee keek kreeg ik het steeds benauwder, een hele grote golf maar dan ook echt mega groot kwam de kant van het land op. ‘TSUNAMI!’ hoorde ik iemand keihard gillen. Tsunami, meen je dat nou? Snel keek ik naar Kaj die een meter of vijftien nog steeds op het barkrukje zat. Hij keek me aan en zag er ook geschokt uit. Je hoorde mensen gillen vanuit alle kanten, iedereen rende weg van de zee. Ik zag onze groep geschokt kijken maar ze liepen niet weg. Het was echt, een tsunami dreigde ons allemaal weg te spoelen. Het enige wat ik kon doen was stokstijf stil staan en te kijken naar de grote golf die steeds dichterbij kwam totdat ik twee stevige armen om me heen voelde. Een paar seconden stonden we daar met onze lichamen tegen elkaar. Ik voelde tranen opkomen in mijn ogen, Kaj keek me aan, ‘het komt allemaal goed, wij gaan dit overleven dat beloof ik je.’ Hij pakte mijn hand stevig vast, ‘laat alsjeblieft niet los,’ ik smeekte hem om me niet meer los te laten, ‘ik beloof het.’ Ik voelde mijn tranen over mijn wangen komen en zag dat het hetzelfde bij Kaj was. Ik was echt bang, ik zag dat het water het strand al geraakt had en zag de rest van de groep nergens meer. Ze waren weg, misschien wel voor altijd. Ik was bang, bang dat ik over een paar seconden dood zou zijn. Ik was bang, bang dat ik iedereen zou verliezen van wie ik hield. Ik was bang, bang dat Kaj toch mijn hand los zou laten. Het water was nog maar een meter of tien van ons vandaan. Ik keek Kaj voor de laatste keer aan en besefte dat dit misschien de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien. ‘Ik hou van je Kaj.’ En het laatste wat ik wist dat het water me raakte, alles koud en zwart werd en dat mijn hand leeg aanvoelde. Hij was weg.