5. Voor de oceaan

Het duurde dagen voordat ik hem weer opnieuw zie. Daar beneden zit hij. Levendig, alsof hij de dood niet gezien had. Ach, wie weet wat de dood brengt. Het leven is te kostbaar om daarover te peinzen. Onderaan, dicht bij waar de zee het land tracht te veroveren, stijgt de geur van barbecue op. Samen met vrienden zit hij daar. Als hij alleen was geweest had ik de moed wel gehad hem te begroeten. Maar nu hij omgeven is door vreemde gezichten ben ik bang mezelf voor schut te zetten. Er is slechts één ander gezicht dat ik herken; Vanessa. Ik zie hoe hij naar haar glimlacht. Hij heeft nooit zo naar mij gelachen.
Ik ben overbodig. Ik was slechts het middel om die twee samen te brengen. Nu hij zijn geluk gevonden heeft, zit mijn taak erop. Het zal hem niks schelen of ik morgen onder een auto lig. Hij zal het niet eens te weten komen. Alles waar hij om geeft heeft hij nu naast zich staan. Samen wandelen Vanessa en Eric naar de zee. Hij gooit haar met kleren en al het water in. Al snel komt zij terug rennen, helemaal doorweekt van het zoute water. Hij probeert weg te rennen, maar zij tackelt hem waardoor zij beiden in het water vallen. Ze gooien nog wat water in elkaars gezicht voordat zij opstaan. De schaduwen van hun lichamen versmelten. Het duurt niet lang voordat zij elkaar de liefde verklaren met een zoen.
Snel kijk ik een andere kant op. Maar het is al te laat. Nooit meer kan ik vergeten. Die twee horen samen. Daarom zouden ik en Eric nooit samen kunnen zijn. Zij maakt hem gelukkiger dan dat ik ooit zou kunnen.