I've Got No Time For Feeling Sorry.

Rose’s pov:
Een deken van duister had zich over de wereld gedrapeerd.
Had de zon het zwijgen opgelegd en spon donderwolken om zijn vinger, tot er niets van licht meer overbleef. Ik had mijn gedachten in een kistje naast m’n bed gesloten en had gezworen ze daar voor eeuwig te houden. De meisje hadden zich op het bed tegenover dat van mij verschanst, met grote ogen en brandende vragen. Ze leken ze iedere keer weer tot op hun lippen te laten rollen om ze dan weer terug weg te slikken. Dus wachtte ik af tot ze genoeg moed hadden verzameld om ze hard op te zeggen.
De stilte lag als een blok op m’n borstkas, zwaar en onverschuifbaar tot ik op het punt stond te versmachten. “Dus, hoe gaat het met jullie paper?”
Ik duwde mezelf recht, beet m’n tanden zo hard op elkaar dat ze voelden alsof ze ieder moment konden barsten. “Mel! Hou je mond!”
Ze beet verontwaardigd op haar lip en liet haar blik langs de kamer gaan, deed een poging om zo weinig mogelijk van m’n vernietigende blik op te vangen. Liz haalde diep adem, zoog de spanning op en blies alles weer uit. “Je zult met hem moeten samenwerken, Rose…”
“Het is maar één onvoldoende” mopperde ik als een klein kind. Ze probeerde te glimlachen maar er lag iets droevig in haar ogen, woorden die haar lippen nog niet konden uitspreken.
“Nee,” was het enige wat ik kon uitbrengen. Een waterval van woorden kropen naar m’n tong maar verder raakten ze niet. M’n lippen trilden en langzaam vocht ik tegen de tranen die m’n ogen vulden. Als ik meer had kunnen zeggen, had ik het gedaan maar die blik bleef me achtervolgen.
Ik liet m’n hoofd terug in de kussens zakken. “Rose, het gaat niet om dat stomme werk!”
Haar stem bulderde luid door de stilte, tranen stromend langs haar wangen. “Dit gaat om hem! Sinds je terug bent heb je niets anders gedaan dan manieren gezocht om hem in de weg te zitten!”
Ik schudde zwak m’n hoofd,”Nietes.”
“Maar voor hem wel…” haar stem klonk opeens breekbaar en bevend. Ze raapte zichzelf bij elkaar, greep haar jas van de bedrand en stormde de kamer uit.
Melody lag als een lappenpop over het bed, met glazen ogen en een zwak lachje om haar volle lippen. “Ze heeft een punt.”
Ik staarde gefrustreerd naar haar lippen, probeerde beweging te onderscheiden.
“Je weet waar hij is…”
Ze stond op en volgde in dezelfde voetstappen als Liz… en ik was alleen.