Peter..

Ik sprong op, en vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Jeremy dat ook deed. De jongen bleef aarzelend staan.
'Hallo. Ik kom niet om jullie kwaad te doen...' zei hij.
Ik snoof. Waarom zou ik hem geloven. 'Hij leek te merken dat ik het niet geloofde want hij ging verder met wat hij wou zeggen.
'Ik heb Mayena gedood...' ging hij verder, maar weer gaf ik hem geen kans uit te praten. 'Echt waar?'riep ik. En ik keek Jeremy blij aan.
Hij grinnikte. 'Ja. Het was niet makkelijk, maar ik heb het wel gedaan. Toen ze er achter kwam wat ik aan het doen was, was ze ook niet meer zo blij met me.' Hij begon te glimlachen. 'Uiteindelijk is het me gelukt. Ik wil me ook verontschuldigen, dat ik Mayena heb geholpen jullie gevangen te nemen.'
Ik keek Jeremy aan. Hij leek het antwoord in mijn ogen te lezen.
'We aanvaarden je excuses... eeuhm... Hoe heet je eigenlijk? Kun je trouwens sowieso wat meer over jezelf vertellen?' vroeg hij.
De jongen lachtte. Blij dat we zijn excuses aanvaardden. 'Ik heet Peter. Ik ben geen vampier zoals jullie, en ook geen half vampier zoals Mayena was. Ik ben een katmens. De laatste van mijn familie. De rest is allemaal gedood door mensen. We zijn dus eigenlijk al bijna uitgestorven.' Hij keek ons schaapachtig aan.
Jeremy had nog steeds het woord.'Ik heb er inderdaad wel eens van gehoord dat katmensen bestaan, maar dat was eeuwen geleden. Ik had niet gedacht dat die er nog steeds zijn.'
Peter lachtte. 'Nou ik ben dus nog de enige..'

We bleven nog een poosje doorpraten, maar bleven in de grot. Toen de zon onderging, bedacht ik dat we nog moesten jagen.
Jeremy keek me aan. Hij had dat al lang doorgehad. Ik zag het in zijn ogen. Ze waren dorstig.
'Peter, we gaan jagen, we zullen eerst een eind hiervandaan gaan en dan gaan we daar in de buurt slapen. Ik weet niet wat jij gaat doen, maar misschien moet jij ook gaan slapen. Je ziet er moe uit.' zei hij.
Peter knikte. 'Is goed. Ik zie jullie nog wel een keer.'
En toen liepen we de grot uit.