07.

Allison Wright’s P.O.V.

Met grote passen volgde ik het bospad. Ik was al behoorlijk uitgeput van het harde rennen, maar toen ik het gevaar voelde naderen, versnelde ik mijn pas weer. Omdat de dreigende gedaante achter me steeds dichterbij leek te komen, probeerde ik nog harder de rennen, maar ik kreeg mijn benen met moeite vooruit. Niet veel later kwam ik bijna tot stilstand. Met man en macht probeerde ik mijn benen weer op gang te krijgen, maar wat ik ook deed, er kwam geen beweging in.
Koortsachtig keek ik om me heen. Ik probeerde te achterhalen wie de gedaante achter me was en waarom hij achter me aanzat. Maar het was te donker om iets of iemand te kunnen onderscheiden. Een paniekerig gevoel bekroop me en ik wist niet wat ik moest doen. Ik liep nog steeds, maar de gedaante kwam veel sneller vooruit en kwam met elke stap steeds dichterbij.
Ik haalde diep adem en bereidde me voor op wat er ging komen.
Mijn dood.
Drie meter.
Twee meter.
Één meter...

“Nee!” Ik hoorde het mezelf roepen. Geschrokken opende ik mijn ogen en keek ik om me heen. Het was donker in mijn kamer, maar ik besefte toen ik mijn blik op de klok liet vallen dat het door mijn gordijnen kwam. De klok gaf namelijk aan dat het pas vijf uur ’s middags was. Het was zomer, dus het kon nog lang niet donker zijn buiten.
Ik haalde diep adem en realiseerde me dat voordat ik in slaap was gevallen, mijn gordijnen nog open waren, dus er moest iemand in mijn kamer zijn geweest.
Ik wreef vermoeid in mijn ogen en ging rechtop in mijn bed zitten. Het display van mijn mobieltje lichtte op.
Liam.
Ik drukte op het groene telefoontje. “Hé, Liam,” mompelde ik. Ik hoorde de vermoeidheid in mijn stem.
“Hé,” hoorde ik Liam aan de andere kant zeggen. “Ik vroeg me af of je nog nagedacht hebt over de vakantie.” Ik wreef over mijn hoofd. Toen Liam merkte dat het stil bleef vulde hij zijn zin aan. “Of je mee wilt met mij en de jongens. Naar Spanje,” ging hij verder.
Oh ja. Ik was het helemaal vergeten.
“Vliegtickets en hotelkamer is allemaal al geregeld. Nu Louis’ vriendin, eh ex-vriendin, niet meer meegaat hebben we een plekje over.” Liam’s stem klonk verheugd.
Ik zuchtte en zocht in mijn slaperige hoofd naar een antwoord. In sneltreinvaart vinkte ik alle voors en tegens af. Ik wilde heel graag mee, om zo ver mogelijk bij Lydia vandaan te zijn, maar dan moest ik wel mijn vader achterlaten. En wilde ik wel zo lang omringd zijn door Zayn’s aanwezigheid? “Nee, ik denk het niet Liam. Sorry.”
Ik kon Liam niet zien, maar ik hoorde aan zijn zucht dat hij teleurgesteld was. Ik zag zijn bedroefde gezicht voor me, toen hij vroeg: “Denk je het? Of weet je het?”
Een klein lachje ontsnapte uit mijn keel. “Ik weet het,” antwoordde ik.
“Maar Amy is er ook bij. En Vanessa,” merkte Liam op.
“Maar wie is die Vanessa dan?,” vroeg ik nieuwsgierig.
Ik hoorde hem kuchen. “Harry’s vriendin,” mompelde hij zacht. “Je kunt ze daar beter leren kennen. Misschien worden jullie wel hele goede vriendinnen.”
Ik glimlachte toen ik besefte dat hij me over probeerde te halen. “Het spijt me, Liam. Ik wil mijn vader niet alleen laten met dat kreng.” En ik wilde niet bij Zayn in de buurt zijn. Ik moest hem vergeten.
“Ik begrijp het,” mompelde Liam zachtjes.
Ik lachte. “Nou niet gaan huilen, hè? Ik weet dat een vakantie zonder mij niks is, maar je houdt het wel vol.”
Ik hoorde Liam ook lachen. “Ik ga je wel missen, hoor,” zei hij.
Op mijn mond vormde zich een glimlach toen hij die woorden uitsprak. “Ik jou ook,” antwoordde ik. Met een kleine zucht hing hij op, waarna ik mijn mobieltje terug op mijn nachtkastje legde.
Mijn gedachtes dwaalden af naar mijn droom. Mijn hoofd wilde de droom negeren, maar mijn hart wist heel goed wat deze droom betekende. Mijn moeder had zich jarenlang geïnteresseerd in dromen en had dit later ook op mij geprojecteerd. Ze had me alles verteld over dromen en nachtmerries en de betekenissen daarvan.
Één van de bekendste en meest voorkomende droom – of eerder gezegd nachtmerrie – was het wegrennen en achtervolgd worden. Een droom waarin je wegrende, gaf letterlijk aan dat je voor iets vluchtte of iets probeerde te vermijden. Het feit dat ik wegrende van een bedreigende gedaante wilde eigenlijk zeggen dat ik m’n angsten niet onder ogen wilde of durfde te komen. En als je niet kon bewegen wilde dat zeggen dat je weinig vertrouwen in jezelf had. Meestal vertegenwoordigde de achtervolger het gevoel waar je voor wegrende, maar aangezien ik deze niet goed kon zien was het moeilijk te achterhalen waar ik voor vluchtte. Maar ik wist maar al te goed wat de reden was. Helemaal toen ik me herinnerde wat m’n moeder me ooit had verteld. “Heel veel emoties kunnen zich voordoen als een dreigend figuur. Ook liefde.” Ze had gelachen. “Maar wees maar niet bang, daar ben je nog veel te jong voor. Daar zul je later nog wel achter komen.” Ik was toen ongeveer acht jaar. Als kind had ik zo’n droom vaak en herhaaldelijk gehad en mijn moeder had me daarom verteld hoe ik ervan af moest komen. Ik moest stoppen met vluchten voor het gene waar ik in de droom voor wegrende en het onder ogen komen. Erkennen waar ik mee zat en het oplossen. Pas dan zou de droom overgaan. En hoewel ik deze droom nog niet herhaaldelijk had gehad, wist ik wel waar hij over ging en wist ik ook bijna zeker dat ik hem nog een keer zou krijgen. Ik moest iemand nodig spreken en ik wist precies wie dat was.