Avada Kedavra • XII

Phoenix POV.

Het eten was niet bepaald gezellig, er was nogal veel spanning. Blaise was afwezig en hij staarde heel de tijd naar me, waardoor ik me nogal opgelaten voelde. Het kon ook wel zijn dat dat toeval was en dat hij gewoon aan het dagdromen was, maar dat gevoel had ik niet. Draco was om de een of andere reden nogal chagrijnig en at nauwelijks, Cam en Gale waren furieus, Parkinson was… Párkinson. En Crab en Goyle waren idioten die niets merkten. Ik had geen idee of mensen iets merkten over mijn stemming, maar als ze dat deden lieten ze er in elk geval niets van merken, wat ik erg fijn vond. Ik haatte het als mensen opmerkingen over me maakten, ik vatte het op als kritiek en dat haatte ik.
‘Nou… Hoe was jullie vakantie?’ deed Blaise een poging om het ijs te breken.
‘Klote.’
‘De hel.’
Draco en ik zeiden het bijna tegelijkertijd, was gegrinnik onder Crab en Goyle opwekte. Ze waren de meest onnozele mensen die ik kende.
‘Oh ja? Wat was er zo erg dan?’ vroeg Blaise geïnteresseerd.
‘Laat me raden, je bracht je zomer bij dát daar door!’ gniffelde Parkinson tegen Draco en ze wees naar mij. ‘Ten minste, het deel van de zomer dat je niet bij míj was.’
‘In tegendeel; het deel van de zomer dat ik wél bij jou was was klote,’ zei Draco glimlachend tegen Parkinson en ik grijnsde schijnheilig. Wat hield ik hier toch van.
‘En jouw zomer, Phoenix?’ glimlachte Blaise.
‘Dat zei ik al: een hel.’
‘Ik bedoel, waarom was het een hel?’ Hij begon irritant geïnteresseerd te worden.
‘Ik had bezoek van de beste vriendin van mijn moeder.’ Dat was geen leugen; We hádden bezoek gehad van Bellatrix.
‘Nu je het zegt, ik heb ook bezoek gehad van haar,’ mompelde Draco.
‘Bellatrix? Die Deatheater? Je weet wel, die die door het hele Ministry gezocht wordt?’ mengde Cam zich in het gesprek.
‘Nu je het zegt broertje, daar zit vast iets achter!’ grijnsde zijn broer. Wat had ik een hekel aan die twee.
‘Wat zou er achter moeten zitten, Gale? Hoe gaat het trouwens met Rodolphus? Hebben jullie nog contact met hem?’ glimlachte ik poeslief, wetend dat Rodolphus Lestrange een vriend van hem en zijn familie was. Gale gromde zuur en keerde zich weer naar zijn eten, net zoals Cam.
‘Wat heeft de man van Bellatrix hier nou weer mee te maken?’ kirde Parkinson zuur en ik rolde met mijn ogen.
‘Wij weten dingen die jij niet weet, Pansy.’ Ik was best verbaasd dat Draco dat zei, sinds wanneer wist hij zoveel over Bellatrix? Ze was wel zijn tante, maar toch. Ze had ongeveer zo lang als heel zijn leven in Azkaban gezeten. En ik betreurde het dat ze daar nu uit was. Bah. Ik haatte dat mens.
‘Oh ja? Zoals? En wie zegt dat zíj het ook weet?’ Ik haatte Pansy, het duurde niet lang of ik zou boos worden.
‘Zoals heel veel, en de logica zegt dat “zij” het ook weet, Pansy. Dus stop met zo onnozel doen want je bent een idioot en het zou niet lang duren voordat je me boos krijgt en mij wil je niet zien als ik boos ben want dan ben ik gevaarlijk, al helemaal tegen jou, dus houd je mond maar gewoon, daarmee is iedereen beter af, je bent nog dommer dan Crab en Goyle en dat is een moeilijke opgave, geloof me,’ siste ik, zonder ook maar één adempauze te nemen. Ik haatte dat kind en dat mocht ze weten ook.
Weer zag Parkinson eruit alsof ze ging janken, en gelukkig maar. Ze mocht janken, ze moest janken.
Maar helaas was dat niet het geval.
‘Je voelt je wel heel wat, hè, Delore? Nou, zou ik je eens iets vertellen? Dat ben je niet, je bent niet meer dan ik omdat Draco je toevallig mag,en bovendien mag hij mij meer,’ zei ze, in de plaats van te huilen. Ze stopte met praten en ik nam aan dat dat was omdat ze geen argumenten meer had – al kon het ook zijn omdat ik de slappe lach gekregen had. Dacht ze dit nou serieus?
Draco keek verontwaardigd en had een wenkbrauw opgetrokken. ‘Meen je dit nou Pansy? Spreek voor jezelf, wie zei ooit dat ik jou überhaupt mag? Want dat is niet het geval, je bent net een vlieg. Hoeveel moeite ik ook doe je weg te jagen, je blijft terug komen. En daarbij ben je ook enorm irritant, dat heb je ook gemeen met vliegen. Vergeet ik nog iets?’
‘Ja, je vergeet nog iets. Vliegen kunnen tenminste vliegen, zij valt van een bezem als ze even de kans heeft.’
Draco grinnike. ‘Oh ja. En het uiterlijk, natuurlijk. Vliegen zijn spuuglelijk, net zoals zij.’
Er was geen moment dat ik Draco nog meer mocht dan nu.