Chapter 2 ~

Ik stond Melissa op te wachten bij de bios. Jeetje Melis, schiet nou een beetje op, straks begint de film al! Ineens ging mijn mobiel af. Dat zal vast Melissa zijn om te zeggen dat ze het niet haalt. Ze komt altijd te laat. 'Hee Melis! Waar blijf je nou?' zei ik geïrriteerd. 'Sorry sorry!' begint Melissa. 'Er was iets super belangrijks tussen gekomen, je zult het niet geloven!' zei ze. 'Ik weet zeker dat je het niet kan raden, of zelf kan geloven!' 'Wat is er dan? Nu ben ik nieuwsgierig! Zeg dan!' zei ik snel. Het moet vast heel erg belangrijk zijn, want anders zou Melissa niet zo reageren. 'Nee, nee, raad het maar! Dat is leuker!' zei ze plagerig. Ja hoor, typisch Melissa weer met haar spelletjes. 'Oke, dan. Ehm, je hebt dat baantje gekregen bij die leuke winkel? Hoe heette die ookalweer? Chocomania?' zei ik vragend. 'Nee, nee fout.'. 'Ehm, je broer gaat eindelijk het huis uit?' zei ik lachend. 'Ha ha, leuk hoor!' hoorde ik lachend Melissa zeggen. 'Wat is het nou dan? Zeg please!' zeg ik smekend. 'Oké dan, hier komt het.' zegt Melissa en ik hoor haar drumgeluiden maken. Ik word steeds zenuwachtiger, blijkbaar is het heel belangrijk. 'Mijn tante heeft kaartjes voor ons geregeld bij het 1D concert! Ik kan het niet geloven!' zei ze luid. Ik kon het niet geloven. 'Serieus?! Echt waar?' zei ik veel harder dan ik gedacht had, want alle mensen die buiten staan te wachten keken allemaal ineens naar mij. Verlegen keek ik hun aan en ging maar ergens anders staan. 'Hoe is je tante dan in hemelsnaam aan die kaartjes gekomen? Ze zijn al maanden uitverkocht!' zei ik verbaasd. 'Ja gek he, blijkbaar heeft een goeie vriend van haar een hoge functie bij Ziggo Dome en heeft ze gevraagd of er nog plaatsen zijn voor ons. En hij zei weer dat ze er wel 2 stoelen bij konden zetten voor ons. Zo aardig!' zei Melissa weer. 'Zo aardig ja! Zo geweldig! Wanneer was dat concert ook al weer?' 'Volgens mij is het volgende week al! Mijn tante had het expres nu vertelt omdat ze ons wou verassen.' zei Melissa. Zo snel al, dan zouden ze volgende week vrijdag al in Ziggo Dome zijn. 'Nog geweldiger!' zei ik en ik droom samen met Melissa weg pratend over het concert.

Ik zette mijn fiets in de schuur en liep naar de voordeur. Net voordat ik de voordeur open had hoorde ik ineens iemand van achter aanrennen. 'Hallo! Eindelijk je bent er. Ik heb een uur zitten wachten voor je zeg.' zei iemand sarcastisch. Ik keek om. 'Marco!' schreeuwde ik blij. Ik rende naar hem toe en vloog hem om zijn hals. 'Ik wou nog even doei zeggen want ik ga vanavond al weg naar Spanje.' zei hij sip. Marco was lang, had altijd een rode pet op en een super mooie glimlach. En hij was tenslotte mijn vriendje! 'Ik ga je missen!' zei ik en gaf hem een grote knuffel. 'Ik jou ook!' zei hij terug. Ik dacht na aan wat Melissa tegen mij zei gister. Dat ik zogenaamd meer goede vrienden was met Marco dan dat we vriendje en vriendinnetje waren. Ik ging er natuurlijk helemaal tegenin en zei dat ze zich er niet mee moest bemoeien, ik bemoei me uiteraard ook niet met haar vriendjes. Maar later dacht ik er weer aan en kwam ik tot de conclusie dat ze eigenlijk wel gelijk had. De laatste tijd doen we ons niet heel erg meer voor als vriendje en vriendinnetje. En ik vind het onbewust helemaal niet erg. Is het dan de bedoeling dat we het uitmaken? Maar ik wil hem niet kwijtraken, hij is in ieder geval wel een hele goede vriend. Gek hoe je dan ineens van verliefd naar vrienden gaat. Ik deed het niet bewust. Maar straks denkt hij er juist anders over? Wat dan? Ik kijk starend naar de grond terwijl ik in mijn hoofd hard bezig ben met denken. Marco ziet me staren naar de grond. 'He, dagdromer, ben je er nog?' zei hij lacherig. Ik keek snel weer naar hem en schakelde om naar de echte wereld. 'Oh, ja sorry. Zei je wat?' 'Ik vroeg of je nog had afgesproken met Melissa vanmiddag?' herhaalde hij. 'Eh, eigenlijk wel, maar er kwam iets tussen bij Melissa. Dus het ging niet door.' zei ik snel. Moest ik het vertellen van het concert? Marco vond het eigenlijk niet zo leuk dat ik zo fan was van One Direction. Hij vond het maar een typisch boybandje. Stiekem was hij gewoon een beetje jaloers dacht ik. 'Oké, jammer.' zei hij. Ik hoorde zijn mobiel afgaan. 'Mijn moeder.' zegt Marco. 'Ze zegt dat we over een half uurtje weggaan, dus ik moet maar eens gaan.' We keken elkaar nog in de ogen en gaven elkaar een afscheidskus. 'Tot over 2 weken! Miss you!' riep ik toen hij zich omkeerde en wegfietste. 'Ga jou ook missen! Sms me!' riep hij me terug op de fiets en verdween om de hoek.