30~

‘Kijk ik scheel?’ Vraag ik plots. Monroe trekt zijn wenkbrauw op en kijkt me met een grijns aan. ‘Wat?’ Lacht hij. Ik zucht. ‘Of ik scheel kijk.’ Ik kijk hem recht aan. Op foto’s lijkt het soms net alsof ik scheel kijk, terwijl ik in mijn ogen recht kijk. Ha, in mijn ogen. ‘Niet echt.’ Hij bestudeerd mijn ogen. Ik zucht opgelucht, wat een grinnik bij Monroe oplevert. ‘Je hebt mooie ogen.’ Zegt hij met zijn lage stem. Hij kijkt me nog steeds aan met een bestuderende blik. ‘Dankje?’ Vraag ik meer dan dat ik het zeg. Er lijkt iets te veranderen in zijn blik. Alsof hij zachter wordt. Gek genoeg levert het kippenvel bij me op. Ik knijp mijn ogen samen. ‘Is er iets?’ Vraag ik hem. Alsof hij uit een trans ontwaakt schudt hij zijn hoofd. ‘Ik moet gaan.’ Zegt hij vlug voordat hij de trap op stormt alsof hij door politiehonden wordt achtervolgd. Ik grinnik maar staar dan weer serieus naar mijn boek. Het ligt daar maar te liggen. Ik sta op en pak het op van de salontafel. ‘Goed, boekje van me. Waarom was die man zo bang van jou? Heh, vertellop! Of anders…’ Ik zucht en plof weer neer op de bank. Dreigen helpt, obviously, niet. Ik sla het boek open op de laatste pagina en bestudeer de tekst. Er staat niet veel. Maar wát er ook staat… hierdoor werd die man bang. Dus wat ik moet doen is deze tekst ontcijferen. Hoe moeilijk kan dat zijn?

Vierentwintig repen chocolade, vijftig frustrerende woordjes, achtentachtig verscheurde blaadjes en drie verschillende outfits later ben ik nog steeds geen steek verder. Deze tekst slaat honderdprocent nergens op. Er is geen touw aan vast te knopen! Ik sta op en laat een frustrerende kreet aan mijn mond ontsnappen. Ik. Heb. Behoefte. Aan. Chocolade! Ik open de deur en loop zachtjes de trap af. Ook in de smalle gang ben ik zachtjes. Zelfs als ik in de winkel door het gangpad gevuld met snoep loop ben ik zachtjes. Maar zodra ik de reep chocolade in mijn hand heb móet ik gewoon een vreugde kreetje eruit laten. ‘Belle?’ Elike staat met haar armen over elkaar geslagen aan het einde van het gangpad. Ik laat mijn lange bruine haren langs mijn gezicht vallen. ‘Nee, ik ben Belle niet. Die is boven.’ Zeg ik met een slecht Frans accent. Elike grinnikt. ‘Dus jij bent degene die al de chocoladerepen laat verdwijnen.’ Ze loopt naar voren en zucht als ze voor me staat. Ze kucht en laat haar voet op een neer stampen. Ik overhandig haar, nog steeds met mijn haar voor mijn gezicht, de reep chocolade en draai me vlug om. ‘Ho, niet zo snel jij.’ Ik bijt om mijn lip en draai me om. Eindelijk kijk ik haar dan toch maar aan. ‘Ja?’ Vraag ik schaapachtig. ‘Aangezien dat jij de voorraad chocoladerepen op hebt gegeten,’ ze kijkt me even streng aan, ‘vind ik dat je best een klusje voor me kan doen.’ Vervolgt ze. Ik knik langzaam. Haar gezicht vormt een grijns en iets in me zegt dat dit niet goed gaat uitpakken… Oh, Belle, waarom kom je toch altijd in de problemen?