Why my?

Arya's pov

'Jasper, Jasper , Jasper ..' Ik dacht alleen maar aan Jasper. Ik lag nog altijd in de armen van de vrouw. Plots stopte ze. We stonden stil bij een huis. Het stond midden tussen de bomen ergens in de bergen. We liepen naar binnen. De vrouw legde me neer in de zetel. 'Mijn naam is Marie. Ik ben de vrouw van Morani.' Zei ze.
'Waarom ik?' Vroeg ik fluisterend.
'Arya,' Morani legde zijn hand onder mijn kin en dwong me om hem aan te kijken.' We gaan je niet doden. We gaan je zo als ons maken.' Zei hij.
Mijn adem schokte. Ik keek hem ongelovig aan.
Plots stond Marie naast mij. Ze veegde mijn zwarte haren, die waren ontsnapt uit mijn paardenstaart, weg. 'Het doet maar even pijn.' Fluisterde Marie in mijn oor. Waarnaa ze haar tanden in mijn hals zette. De pijn die ik voelde was ondraaglijk. Het brandde gewoon. Ik verloor het bewustzijn.

Jasper pov.

Hoe konden we zo stom zijn? We waren gewoon met onze ogen open in de val gelopen! Morani werkte niet alleen. Hij had een partner. Hij leed ons af terwijl zijn partner Arya ontvoerde. Toen Arya weg was liep hij langs de andere kant weg. Toen we ons omdraaiden zagen we Arya nergens. We zochten haar maar vonden haar niet. Ik riep haar, maar ik kreeg geen antwoord. Wie waren die vampiers en waarom hadden ze Arya van mij afgepakt?
'Jasper! Stop met zo te denken!' Zei Edward streng.
Carlisle legde troostend zijn hand op mijn schouder. 'We vinden haar wel.'
Het geur spoor verdween al snel. Die vampiers wisten wat ze deden. Plotseling schoot mij een afschuwelijke gedachte binnen. "Wat als ze haar vermoorden?'' Ik zou haar zwarte haren en haar smaragd kleurige ogen nooit meer zien.
'Ik denk dat ze haar gaan veranderen' zei Emmett plotseling. We keken allemaal naar hem.
'Waarom zouden ze anders zoveel moeite doen?' Zei hij.
Daar zat iets in. Maar wat voor gevolgen zou dat voor haar hebben?
'Misschien heeft ze een gave als vampier, maar toont haar gave zich nu ook al? Zei Bella.
'Daar zit wat in.' Zei Edward.
'Maar het verklaard niet waarom ik haar niet kan zien!' Zei Alice geërgerd.
'Wacht, ruik je haar bloed?' Vroeg Carlisle.
Ik schudde mijn hoofd net als de rest
'Het kan zijn dat haar bloed onzichtbaar is voor je. Dat verklaard ook waarom Alice haar toekomst niet kan zien. Ze is dan onzichtbaar'
'Hoe is ze dan zo snel genezen?' Vroeg Renesmee.
'De breuken waren er nog ze waren gewoon onzichtbaar.' Zei Carlisle.
'Hoe kan ze nieks gevoeld hebben van de inprenting?'vroeg Jacob.
'Ze was onzichtbaar voor de gevoelens van de inprenting.' Antwoordde Roselie.
'Haar ogen?' Vroeg ik.
'Die kunnen duiden op de kleur van haar gave.' Zei Esmee.
'Weet wel dat dit gewoon een idee is. Het kan ook fout zijn.' Zei Carlisle streng tegen ons. We knikten allemaal. Misschien kwamen Arya en ik ooit terug samen!

Arya's pov.

De brandende pijn hield niet op. Nee, hij werd erger! Ik wou roepen tieren maar dat zou niets uit halen. Het enigste wat ik kon doen was afwachten en hopen dat de pijn ooit over zou gaan. De pijn werd ondraaglijk. Ik hoorde hoe mijn hart aan het kloppen was , maar hij gaf het uiteindelijk op. Mijn hart klopte een laste keer en klopte niet meer. Langzaam deed ik mijn ogen open. Ik schrok. Ik kon heel erg scherp zien. Ik kwam langzaam omhoog en keek de kamer rond. Het was een redelijke kamer. Er stond een kast en een bed. Een bureau en op het bureau stond een laptop. De kamer was in een woord mooi! Ik lag op het bed. Ik fronste. Ik droeg een licht smaragd kleurig kleedje. Ik gooide mijn benen van het bed. Ik bevroor. Dat was snel! Er klopte iemand op de deur. De deur stond vlak bij mijn bureau. Waarvoor diende die andere deur dan?
'Binnen!' Riep ik. Ik bevroor. Alweer. Was dat mijn stem? Ik keek naar twee personen met bloed rode ogen. Ik herkende ze ergens van... Ik wist hen namen! 'Dag Morani en Marie.' Zei ik beleefd. Ik schrok nog lichtjes van mijn stem. Hij was twee octaven hoger maar voor de rest was hij dezelfde. Op het gezicht van Morani verscheen een klein lachje. Ook op Marie haar gezicht.
'Dag, Arya.' Zeiden ze in koor.
'Mogen we dichter bij komen?' Vroeg Marie. Wat was dat voor een vraag! Ik knikte naar ze als teken dat dichterbij mochten komen. In een fractie van een seconde zaten ze naast mij. Elk aan een kant.
'Arya, weet je wat je nu bent?' Vroeg Morani voorzichtig aan mij.
Ik keek hem verward aan.
'Dat vat ik op als een nee.' Grinnikte hij. Er verscheen ook een lach op Marie en mijn gezicht.
'Je bent nu een vampier, net als ons. Alleen ben je in de eerste maanden sterker en sneller dan ons.' Antwoordde Marie.
'Een vampier?' Vroeg ik verward. Ze knikten allebei.
'Wat kan je je allemaal herinneren van je mensen leven?' Vroeg Marie. Ik concentreerde me op mijn verleden maar wat ik wist waren flarden van herinneringen.' Niet veel, het zijn kleine stukjes uit mijn verleden.' Antwoordde ik. 'Je zult vast dorst hebben.' Zei Marie. Nu ze er over begon, ik voelde mijn keel branden.' Je mag bij ons blijven voor de rest van je onsterfelijk leven. Wij zullen je met open armen ontvangen. We zullen je de regels uitleggen en hoe je je moet verdedigen. Maar alleen als jij het wilt. We gaan je niet dwingen. Dus wat is je antwoord?' Vroeg Morani aan mij.
'Natuurlijk blijf ik hier!' Riep ik uit. 'Waar zou ik anders naar toe moeten?'
'Dus je blijft bij ons?' Vroeg Marie. Ik knikte.' Voor de rest van mijn bestaan liefst!' Zei ik lachend. Ze lachten met mij me. Ik werd in een knuffel getrokken en voor de eerste keer in mijn leven voelde ik mij thuis en gewenst.