~Rose~ 27

Een piepend geluid verstoorde mijn droom. Ik gromde en draaide me weer om. Het piepende geluid stopte niet en geiriteerd kwam ik overeind om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Toen ik merkte dat het van mijn wekker kwam besefte ik pas dat het weer maandag was en ik weer naar school moest. Ik was er een paar weken niet geweest maar school ging natuurlijk gewoon door voor de andere kinderen. Ik sprong mijn bed uit en had me al een paar weken niet zo gevoeld. Ik kon het niet goed beschrijven. Maar aangezien ik nu weer iets had gevonden om me mee te snijden voelde het als een.. Tsja, een overwinning? Ik was tegelijkertijd niet blij dat ik weer iets had gevonden. Waarom hadden mijn ouders niets gemerkt?! Waarom heeft niemand het van me afgepakt?! Waarom stop ik het nu in mijn tas zodat ik het waar ik maar wil weer kan gebruiken?! Het had echt twee verschillende kanten. Het snijden zou mijn dood worden.. Maar mezelf niet snijden ook.. En ik had het in bijde gevallen niet over een natuurlijke dood op je tachtigste of negentigste. Nee.. Ik had het over iets heel anders. Ik had me aangekleed en mijn tas gepakt en liep naar beneden om wat te eten. Daarna poetste ik mijn tanden en toen ik helemaal klaar was liep ik de deur uit. Ik trekte mijn lange mouwen nog iets naar beneden, bang dat iemand de sneden zou zien. En stapte op mijn fiets naar school. Eenmaal daar aangekomen was Amber er zoals gewoonlijk al. Ze kwam naar me toe maar deed toch anders dan normaal. Ze probeerde me Normaal te begroeten en gaf me een knuffel. Toch was het erg awkward. Er viel even een stilte en Amber liet haar blik op mijn lange mouwen vallen. Ze kreeg een blik in haar ogen die ik niet kon plaatsen. Maar het had een sprankeltje walging. Meer dan een sprankeltje was het niet, maar het was meer dan genoeg. Ik wendde mijn hoofd af en staarde over het schoolplein. Opeens hoorde ik een kreetje van Amber. Ik keek naar haar en zag de jongen achter haar staan waar ik tegenaan was gebotst op de trap. De jongen die nu het vriendje van Amber was een kleine steek van jaloezie ging door me heen, een hele kleine. En dit keer moest ik bekennen dat ik wist waarom, nee ik was niet verliefd op hem. Maar het was wel de knapste jongen die ik ooit had gezien.
"Jenna dit is Ryan, Ryan dit is Jenna." Glimlacht Amber. Toch kijkt Amber me heel kort waarschuwemd aan. Heel even maar, maar lang genoeg voor mij om het te zien. Ik trek een wenkbrauw op en kijk haar onbegrijpend aan maar tijd om te blikken krijg ik niet want Ryan steekt zijn hand naar me uit.
"Leuk je te ontmoeten Jenna, ik heb al veel over je gehoord. Maat volgens mij hebben wij elkaar al wel eens gezien." Zegt hij grijnzend en hij stuurt een knipoog naar mij. Het enige wat ik doe is lachen. Ondertussen doe ik er alles aan om vooral niet te blozen. Schijnbaar zonder succes want Ryan begint hard te lachen en Amber geeft me een woedende blik. Oh help..