008

Eenmaal aan het lopen lette ik niet meer op waar ik liep. Hierdoor knalde in tegen iemand op. 'Sorry meneer' zij ik zonder echt te kijken wie het was. Ik keek omhoog en kon zien wie het was. Ik kende hem niet. 'Nee sorry van mij meisje' antwoordde de man. 'Ik ben Charlie Swan' stelde de man zich voor en stak zijn hand uit. 'Belle Black' stelde ik me ook voor. Een beetje verward van wat net gebeurde. Ik had deze man nog nooit gezien hier en ik leefde nu al bijna 2 weken hier en ging sowieso al 10 dagen hardlopen op het zelfde pad. 'Uhm als u het niet erg gaat ga ik weer door' onderbrak ik de ongemakkelijke stilte die ongemerkt gevallen was. 'Ja, prima meid.' antwoorde de man 'En zeg in het vervolg maar je tegen mij hoor' vervolgde hij zich. 'Zal ik doen' zei ik met een opgezette glimlach. en met dat gezegd ging ik verder met mijn rondje. Eenmaal thuis was het 10 uur. Ik was Jacob niet tegen gekomen. Ik vraag me eigenlijk wel af waar hij is. Ik besloot het aan Billie te vragen. 'Billie?' Riep ik door het huis. niet wetend waar hij was. Toen ik geen reactie kreeg liep ik verder het huis binnen. Toen ik een paar broodjes wou gaan smeren en beleg uit de koelkast wou pakken zag ik het briefje.

Na een paar minuten puzzelen en uit vogelen wat er nu eens stond had ik het briefje gelezen. Man die gast moest wat aan zijn handschrift gaan doen... Voor de zekerheid las ik het nog eens en zag een bekende naam staan: Charlie. ik haalde mijn schouders op en ging verder met mijn lieve, heilige broodjes. De laatste tijd had ik zo'n honger. Er was veel veranderd aan mij sinds ik hier was. Ik had het een stuk warmer, ik at veel meer en 's avonds sliep ik weinig en had ik superveel energie als ik weer wakker werd. Ach het zal wel dacht ik bij mezelf en ging verder met de overheerlijke broodjes.


Jacob Black
Ik opende de deur van het huis. Ik deed mijn schoenen uit en legde ze in het daarvoor bestemde vakje. Toen ik richting de kamer liep keek ik met een snelle blink naar de klok op de want van de gang. De bruinigheid van de klok paste al jaren perfect bij het donker, bijna bordeaux rode muur. Het was nu half 10. Ik was dood op. Toen pas merkte ik op dat het erg stil was in huis. Ik liep naar de koelkast om te kijken of pa een briefje had achter gelaten. En ja hoor daar was het. Hij moest weer zo nodig gaan jagen. Dat doen wij al dacht ik bij mezelf. Daarna bedacht ik me dat Belle niet thuis was. Stiekem maak ik me wel een beetje zorgen. Ze is tenslotte een Black en wij hebben die lijn in ons bloed. En uit alles wat ik van verhalen opmaak hadden haar vader en haar echte moeder dat ook. Ik moet haar maar eens in de gate houden. Met die mooie wijze woorden, al vond ik het zelf, plofte ik op de bank met mijn chips en cola. Zette de tv aan en deed verder geen ene donder.