Proloog

De gedaantes die op de grond vallen, wij die in vallen. Ik probeer de gedaantes te onderscheiden, maar de rode lichtflits komt dichterbij en ik weet niet waar hij vandaan komt. Ik herken Cedric, mijn beste vriend heeft het gehaald! Dan herken ik het zwarte haar van Harry, maar mijn ogen worden groot als ik de rode lichtflits mijn kant op zie komen, sneller en sneller. Ik wil wegduiken en hem ontwijken, maar ik ben al te laat. Hij raakt me binnen in mijn gezicht en slaat met tegen de grond. De pijn slaat door me heen alsof ik tegen mijn hoofd ben geslagen en ik krijg mijn ogen niet meer open.

‘Jay houd nou eens je mond.’
Ik weet zeker dat het Elizabeth is.
‘Ze krijgt nog hoofdpijn van al de gekwaak van jou.’
‘Ik heb al hoofdpijn, dus maar je daar maar geen zorgen om,’ zeg ik met grijns.
‘Zoey!’ Roept Jake uit. ‘Bij Merlins Sake, ik schrok me helemaal dood toen ik het hoorde.’
Ik open langzaam mijn ogen omdat ik hen aan wil kijken, maar ik slaak een gil als alles zwart blijft.
‘Zoey?’ Vraagt Jake voorzichtig. Ik ken hen gelukkig allemaal lang genoeg om hun stemmen te kunnen herkenen ‘Wat is er?’
‘Ik zie niets meer,’ stamel ik. ‘Alles is zwart.’
‘Haal Madame Pomfrey,’ zegt Jake en ik weet dat hij zich kalmer voordoet dan dat hij is. Ik hoor wegstervende voetstappen en ik voel dat iemand mijn hand pakt.
‘Zoey,’ fluistert Scarlett. ‘Ik weet niet wat er allemaal gaat gebeuren, maar ik vind dat je dit eerst nog moet weten. Cedric is dood.’