*...TH...* My life in this horrible house! ^35^

Esther pov.

“Oké, vertel maar eens.” Zegt Bill en kijkt me vragend aan.
Ik haal even diep adem en zoek naar de juiste woorden. Ik moet het gewoon kwijt, maar ik weet absoluut niet hoe ik moet beginnen. Dan besluit ik maar gewoon recht toe, recht aan te zeggen. “Ik heb…” begin ik als de woonkamer deur open vlieg. Tom komt de woonkamer binnen gelopen en merkt gelijk dat hij op dit moment hier nu even niet moet wezen. “Ik ga naar mijn kamer. Ik zie jullie straks wel.” Zegt hij en verdwijnt dan zijn slaapkamer in.
Zuchtend kijk ik voor me uit. De moed om het te zeggen is weer absoluut verdwenen. Bill slaat een arm om me heen. “Je begon met ‘Ik heb’”
“Ik heb het idee dat het spookt in mijn huis.” Zeg ik snel.
Even is het stil bij Bill. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik hem onderzoekend aan. “Zie je, nu vind je me gestoord. Wat ik uiteraard nu ook aardig aan het worden ben.”
“Nee, dat ben je niet. Ik weet gewoon even niet wat ik hierop moet antwoorden. Maar je bent zeker niet gestoord aan het worden.”
Een tijd lang is het stil tussen Bill en mij. Allebei kijken we voor ons uit. Tom komt zachtjes zijn slaapkamer uit en zegt zonder wat te zeggen door naar de keuken. Vervolgens loopt hij weer terug naar zijn slaapkamer.
“Ik denk dat je gelijk hebt.” Zegt Bill dan ineens. Vragend kijk ik hem aan. “Vorige keer, hè. Toen ik bij jou was. Met die oude vrouw. Toen voelde het ook zo raar bij jou thuis. Maar ik dacht dat het gewoon door die vrouw kwam.” Legde hij uit.
“Denk je dat zij er iets mee te maken heeft? Ze zei immers laatst dat het spookte in mijn huis. Maar op dat moment nam ik dat niet serieus.”
“Misschien wel, misschien niet. Maar waarom denk je dat het bij jou thuis spookt. Is er iets gebeurt?”