Marry me - I mean merry Christmas! [1] (Perciver.)

Percy Weasley en Oliver Wood waren altijd al goede vrienden geweest. Het was er mee begonnen dat Percy Oliver eens betrapte te spijbelen van Transfiguration, om Quidditch-plannen te maken. Percy sprak hem er op aan maar natuurlijk had Oliver, schijnheilig als hij was, allemaal goede redenen klaar liggen om daar, in de bibliotheek te zitten.

'Ik maak huiswerk,' luidde één van Oliver's redenen, maar natuurlijk moest Percy er tegenin gaan.
'Voor welk vak?'
'History of Magic.'
'Je hebt Quidditch plannen voor je liggen.'
'Ja, inderdaad ja. Ik maak een opstel over de geschiedenis van Quidditch!'
'Oh ja? Dat huiswerk heeft Professor Binns ons niet mee gegeven.' De grote grijns op Oliver's gezicht veranderde in een pruillip.
'Maar Perce, wil je dan niet dat Gryffindor wint?!'
'Om eerlijk te zijn boeit Quidditch me niet zo veel, het zijn maar drie mensen die met drie andere mensen vechten om een bal, terwijl vier andere mensen zware ballen naar elkaar slaan - een perfect klusje voor Fred en George, dus -, twee mensen een snaai proberen te pakken en twee andere mensen voor doelpalen vliegen. Of vergeet ik nu iets?'
'Om eerlijk te zijn boeit Quidditch me niet zoveel,' herhaalde Oliver geschrokken. 'Hoe kun je Perce, hoe kún je?!'
'Mijn naam is Percy, niet Perce. En het is eigenlijk vrij simpel.'

Dat was het begin van een prachtige vriendschap, voor beide heren. Hoe verschillend ze ook waren, hoe verbaasd andere mensen waren, het werkte voor de jongens. De beste vriendschap die Oliver ooit had gehad en de beste die Percy zich wensen kon. En dit was slechts in hun tweedde jaar, waarop nog vijf jaren volgden. Vijf jaren vol geweldige vriendschap, veel lol, Quidditch en regels.
Na een tijdje besloot Percy Oliver mee te nemen naar Het Nest, met Kerstmis, gezien Oliver zo vaak geklaagd had over zijn kleine familie en de saaie kerst die hij altijd mee moest maken, van daar dat Oliver in hun derde jaar met Kerst níet op Hogwarts zat, maar met Percy mee naar huis was gegaan.
Molly mocht Oliver en Fred en George probeerde zich zo veel moegelijk te verbergen om onder de wrede tiranie van hun Team-Captain uit te komen, al lukte dat niet zo goed als ze wensden als ze Percy ook nog zo veel mogelijk wilden pesten, in tegendeel. Als ze te ver gingen, dreigde Oliver ze uit het team te schoppen voor altijd, en dan was het over, het kleine pesterijtje. Maar later zou het weer beginnen.
Maar desondanks, had Oliver nooit meer gelachen - en gedreigd - dan die Kerstmis, bij Percy thuis. Ginny viel Oliver aan met vragen over Quidditch en Hogwarts, aangezien haar grote broer daar zo weinig over los liet, Ron vroeg zenuwachtig hoe groot de kans was dat hij in Gryffoendor kwam en Fred en George slijmden zo veel mogelijk om hun status als Beaters te behouden, maar daar hadden ze zich geen zorgen over hoeven maken - wie waren er nou twee betere Beaters dan Fred en George, de wandelende Bludgers?
Toen Percy en Oliver die volgende ochtend, op Kerstochtend wakker werden, zocht Percy direct zijn trui met de geborduurde P erop, gezien hij het koud had. Vol bewondering keek Oliver naar de blije gezichten van de broertjes en het zusje van zijn beste vriend, allemaal met hun eigen Weasley-trui aan.
'Oliver, jongen, waar wacht je op? Maak je pakjes open!' had Molly Weasley hem aangemoedigd, en verbaasd deed Oliver wat ze zei. Oliver pakte het meest vormloze pakje en scheurde het open, waarna hij een trui zag, bijna net zo een als Percy droeg. Eentje met rood en goud, de kleuren van Gryffoendor, en twee enorme, gouden letters in het midden, met daaronder een zin. "OW, the best Keeper Gryffoendor will ever have." De tranen welden op in Olivers ogen, ook al was hij geen type dat snel huilde. Oliver kon nog net zijn tranen verbergen door te doen alsof hij nog moe was en in zijn ogen te wrijven.
'Gelukkig Kerstfeest, Oliver,' had Percy geglimlacht. Percy, Oliver's beste vriend, en de enige die de tranen tóch gezien had.