[7] Obscurum

Ik kon niks anders, niets anders dan denken aan Seth en Livor. Livor zou nog weg kunnen gaan, vluchten, als hij slim was geweest. Al was het al moeilijk genoeg voor hem omdat hij er niks van snapte. Als Sander op Livor af kwam zou hij nog kunnen vluchten. Maar die arme Seth... Ik slikte mijn gedachtes in. En dit allemaal omdat ik een meisjes wolf ben, daar hoeven toch geen levens voor gegeven te worden? Ik kon Sue, Ali en Jamar nu nooit meer normaal aankijken, omdat ik hun broer in de steek heb gelaten. Het is allemaal mijn schuld.
"Mila..?" Hoor ik achter me. Ik draai mijn hoofd in de richting van haar het vandaan kwam, en zag in mijn ooghoek Sue staan. Ik keek weer weg, vooruit starend naar de grond. We hadden de hele nacht gelopen en iedereen was uitgeput van mijn geschreeuw en van het lopen.. Ik was zo vroeg wakker, en nog steeds zo moe, maar ik kon niet meer in slaap komen.
"Mila, ik..." Begon hij weer. Hij deed een stap in mijn richting en keek me bezorgd aan. "Wat?" Zei ik kortaf terug. "Ik... kom je verband eraf halen." Zei hij toen zacht, terwijl hij naar de grond keek. Ik vermoedde dat dat niet hetgeen was waarvoor hij hier naartoe is gekomen, maar goed. Ik draaide me nu helemaal naar hem om, en hij liep op me af. Terwijl hij zorgvuldig het verband losmaakte zei hij niks, bleef naar mijn arm staren. "Het spijt me, van... Seth." Zei hij toen uiteindelijk. Ik keek hem even woedend aan, maar zag dat hij het niet gemeen bedoelde. Ik zuchtte diep, de tranen sprongen weer in mijn ogen. "Jullie zijn broers, toch?" Vroeg ik snel. Hij schudde nee. "Alleen Ali en Seth, ik weet niet wie mijn familie is, weet je nog?" Oh, shit, ik kan ook echt alleen maar de verkeerde dingen zeggen. "Sorry." Zei ik. Ik wilde mijn vragen vervolgen toen hij een stap achteruit deed, en zei: "Zo, dat is eraf. Je kan weer in een wolf veranderen maar ik zou voorzichtig zijn." En beende toen snel weg. Nu we allemaal weer in een wolf konden veranderen, zou het reizen misschien sneller gaan. Maar hoe sneller we reisden hoe groter de afstand tussen Seth en ons werd. Maar ik moest verder. Ik deed mijn jas uit, toen er opeens wat uit viel. Het lag op de grond tussen de bladeren, het glinsterde een beetje. Ik raapte het snel op, en gelijk werden mijn ogen vochtig. Het was een klein armbandje van zilver met een dunne band, met eraan vastgemaakt een kleine houten wolf. De wolf was bruin geschilderd, en als ogen had hij lichtblauwe vlekjes. Ik kromp ineen op de grond. Dit had Seth me gegeven vlak na we voor het eerst gezoend hadden, hij had het zelf gemaakt. Waarom vind ik dat net nu terug.
Ik hoorde Ali en Jamar praten, stond op en ging erop af. Gelijk waren ze stil, en keken me bezorgd aan. Ali keek meer boos, als blikken konden doden... "Nou? Gaan we nog?" Zei ik kortaf. Jamar knikt. "Misschien moeten we 'te wolf' reizen, dat gaat wat sneller denk ik." Zei ik er achteraan. "Ja, dat had hij zelf ook bedacht" Snauwde Ali, en hij veranderde in een wolf. Ik wist dat hij ook boos zou zijn, maar zo hoefde hij ook weer niet te doen.. En waar hadden ze het net eigenlijk over?!
De rest volgde zijn voorbeeld, en we renden achter Jamar aan. Mijn elleboog had soms nog wat steken van pijn, maar het was dragelijk. Ik keek achterom, snoof met mijn neus in de lucht. Ik rook bloemen, gras, vogels, en nog een andere geur. Een hondengeur, en hij rook ranzig. Stokstijf bleef ik staan, ik herkende hem uit duizenden. Sander.