[6] Obscurum

Opeens voelde ik een getril in mijn zak. Ik moest even nadenken over wat het was, toen me te binnen schoot dat het mijn mobiel was. Ik ritste mijn zak open, en haalde mijn telefoon eruit. 'U heeft 1 gemiste oproep van Anne Jonkhoff' stond er in het beeldscherm. Ik haper, hoe kon ik dit nou vergeten?! "Seth!" Zei ik snel, en hij keek me aan. "Hoe zit het met school? Ze zullen allemaal raar opkijken als ik er opeens niet ben, en mam zal iedereen bellen om te vragen waar ik ben en misschien hangen er dan wel 'vermist' posters in de stad..." Pieker ik. Jamar kwam bij ons lopen. "Ze zullen je wel missen ja, en vermist-posters ophangen, en tegen de tijd als we terug zijn heb je al een hele smoes om te vertellen waarom je zolang weg bent geweest." Zei hij geruststellend, al stelde het mij niet echt gerust. Hij zag mijn blik, kon niet veel meer zeggen en rende toen weer naar voren. Hoelang blijven we eigenlijk weg? Misschien ben ik over een paar jaar wel vergeten, denkt iedereen dat ik vermoord ben. Het zit me nog steeds ongelofelijk dwars dat ik niet heb kunnen praten met mam. Zij zal me nu voor - een paar dagen? Weken? Maanden? - niet zien, en ik heb het niet eens goed met haar kunnen maken. Mijn gepieker word onderbroken door Seth die het opeens uithuilt van pijn. "Seth!" Zeg ik, en stap snel van Livor af. Seth duikt in elkaar op de grond, en blijft maar piepen op een hele zielige toon. "Waar heb je pijn? Is het je poot?" Vraag ik ongerust. Hij gebaart met zijn hoofd naar zijn poot die ik vanmiddag nog opnieuw had verbonden. Het was alweer doorweekt van het bloed, zo'n diepe wond zou figuurlijk eeuwen duren om helemaal te herstellen. Wat een pijn moet Seth hebben.
Sue stond ineens naast me, en begon het verband van Seth's poot te halen. Ik hurkte neer bij zijn hoofd, en zei geruststellende woorden. Ik keek vragend naar Sue, die een hand voor zijn gezicht sloeg. "Wat is er?" Vraag ik. Sue kijkt me niet aan, zegt alleen maar: "Hij moet echt rust hebben, we kunnen niet lopen als hij zo'n wond heeft. Ik weet het misschien wel, maar hechten doe ik echt niet! Dit moet herstellen uit rust." Jamar trekt een moeilijk gezicht. "Maar we moeten Mila in veiligheid brengen." Zegt Jamar. Ook Ali kwam erbij staan. "Ik denk dat we maar eens een schuilplek moeten vinden, het begint al te schemeren en als Seth toch rust moet hebben dan kunnen we ook nu wel gaan slapen." Zegt Ali. "Dat lijkt me een goed idee" Zei ik, en ook Jamar en Sue stemde in. Alleen Seth leek er problemen mee te hebben. "Hij vind dat we jou eerst in veiligheid moeten brengen, des noods laten we hem hier achter." Leest Sue zijn gedachten. Een schok loopt door mijn lijf. "Nooit van mijn leven dat we jou hier achter laten!" Zeg ik tegen Seth, maar hij kijkt weg. "Misschien... Is dat het beste." Zegt Ali. "Wat?!" Zeg ik, "Echt niet! Jullie weten hoe belangrijk hij voor me is, dat zei je vanmiddag zelf tegen me, Ali!" En bij dat laatste wierp ik een boze blik naar Ali, maar niemand leek verder bezwaar tegen het plan te hebben. "Als we jou veilig willen hebben kunnen we beter nu zo snel mogelijk vertrekken, dan hier te blijven. Sander is snel, als hij ons spoor oppakt heeft hij ons zo." Zegt Jamar. "Maar... Hij zal Seth doden!" Snikte ik. Ik keek naar Seth, hij keek me verdrietig aan, maar nog steeds hoopvol. "Hij denkt dat, als dit de manier is om Mila zo snel mogelijk weg te krijgen, doet hij mee." Zegt Sue, en hij kijkt me recht aan. "Mila... We.. Je moet wel..! " Zegt Jamar zacht. "Mila.." Zegt Sue zacht, en ik richt me tot hem. "Ik wil het niet graag zeggen, maar misschien moet je Livor ook hier laten. Dan is Seth niet alleen en des noods trekken ze samen verder als hij weer kan lopen." Ik had zo angstig naar hem geluisterd dat ik was vergeten adem te halen, en ik nam een diepe hap lucht. "Wat moet dat moet.." Zei ik kortaf.
Ze hebben me bij Seth en Livor vandaan moeten slepen, jammerend had ik afscheid genomen. Toen ik laat in de avond voor het eerst omkeek zag ik nog een lichte twinkel van Seth's ogen, de laatste voor altijd.