[5] Obscurum

Ik deed wat Ali zei, en verzorgde voorzichtig Seth's poot. "Sorry als het pijn doet." Zeg ik, en Seth geeft een kleine knik. Hoe gaan we dat eigenlijk doen? Seth kan nauwelijks lopen, we zullen niet veel opschieten als hij mee moet, nog met zijn poot in het verband. Trouwens, mijn elleboog is ook nog steeds niet goed genezen, al doet het helemaal geen pijn meer. Sue zei dat het verband er alleen nog maar om zat voor de zekerheid. Nouja, ik heb Livor nog om op te reizen, Seth zal het moeilijk krijgen...
Seth en ik keken elkaar lang aan, en ik vertelde hem dingen, dingen die hij nog moest weten of gewoon wat ik kwijt wilde. Zijn ogen waren betoverend en nog steeds maakte mijn hart een sprong als hij me zo lang aankeek. Ik kon echt niet zonder hem.
Toen het uur voorbij was, en iedereen was verzameld, stelde ik een vraag aan Jamar. "Hoe kan Seth eigenlijk lopen? Zijn poot is zwak en lang lopen houdt hij toch niet vol?" Zeg ik. Jamar zucht. "Weet ik. We lopen elke dag niet lang, maar dan zijn we tenminste hier weg." Zegt hij.
"Ik hoop wel dat hij een beetje door kan lopen, de aansteller." Zegt Sue kortaf. Seth begint te grommen, kijkt Sue woedend aan. "Jongens, rustig. Ik heb geen zin in geruzie nu." Zegt Ali, en hij begint te lopen. "Ik zeg dat we nu wegwezen, zo snel mogelijk." Zegt hij, en beent al ver voor ons uit weg.
Ik stap op Livor, en loop naast Seth. Livor vind het maar vreemd, tussen de roofdieren, maar hij ergerde zich er niet aan. Vrolijk stapte hij door het bos, om zich heen kijkend, hier was hij nog nooit geweest. Seth liep naast me, met steeds meer moeite. Hij liep erg mank, en hij hijgde na een uur lopen zo erg dat Livor er soms van om keek. "Gaat het nog?" Vroeg ik aan Seth, hij knikte niet erg overtuigend 'ja', en liep stevig door. Ik buig naar Seth's oor, en zeg: "Hé, ik wil niet dat je je zo martelt voor mij, oké?" Seth kijkt me doordringend aan. Sue, die achter ons loopt, mengt zich bij ons. "Hij kan niet anders, denkt hij" Zegt hij. Ik kijk Sue verward aan, "Waarom zou hij niet anders kunnen?" Zeg ik. "Honden van de roedel moeten alles over hebben voor de alfa-hond, letterlijk alles." Zegt hij. Niet begrijpvol kijk ik Seth aan, maar hij kijkt me instemmend aan. "Daar heb ik nog nooit van gehoord." Zeg ik, en richt me weer op Sue. "Weer een van de regels, een van de zovele regels in 'wolvenland'" Grinnikt Sue. Ik lach terug. Na een paar seconden stilte zei ik: "Het spijt me, over je familie enzo, wat ik zei, ik meende het niet. Er is gewoon zoveel gebeurd, ik had het niet moeten zeggen." Zeg ik voorzichtig. Sue's gezicht vertrok, maar zei: "Maakt niet uit" en haalde ons toen in. Ik haalde mijn schouders op naar Seth, die me nog steeds aankeek. Kon ik maar iets voor hem doen.