[1] Obscurum

"Help!" Roept Silvia. Terwijl ze in de regen op de grond ligt, niet wetend wat haar te wachten staat, schreeuwt ze het uit van pijn. "HELP!" Roept ze nog een keer, maar ze krijgt geen antwoord. Ze wil opstaan maar wordt op de grond gesmeten door een grote hond. Een zwarte grote hond. Met zijn blauwe ogen kijkt hij haar angstaanjagend aan, gromt zo hard hij kan. "Wat wil je van me? Ik heb je toch niks misdaan?" Roept ze uit, vol angst. Voor haar ogen veranderd de hond opeens in een mens. Een jongen. Wacht! Silvia kende hem wel, dat was een vriend van Mila, toch? Ze kruipt naar achter om weg te komen van de net getransformeerde jongen, maar deze is snel en laat haar niet gaan. Hij pakt haar bij haar keel, "Waar is Mila?" Vraagt hij boos. "I-ik heb geen idee, echt niet!" Brengt ze huilend uit. Ze hand knijpt zich steeds strakker om haar keel heen, bijna krijgt ze geen lucht. "Ik weet dat je wel weet waar ze is. Vertel het me NU!" Schreeuwt hij woedend uit. "Ik weet van niks, echt niet! Laat me alsjeblieft gaan!" Jammert ze, hopend dat de jongen haar los laat. "Ik vraag het je nog één keer. Als jij mij niet verteld waar ze is komen ze ons allemaal halen ja? Dus vertel het me nu!" Hij balde zijn vuist en keek me boos aan. Silvia had geen idee waar het allemaal over ging, 'ze'? Wie komen ons halen? En wat moest ze vertellen als ze niks wist? Hoezo geloofde hij haar niet?
"Ik weet echt van niks ik zweer het je!" Zegt ze weer, maar hij laat haar niet zomaar gaan. Hij laat haar los, even dacht ze een moment te hebben om te ontsnappen, maar voor ze het wist stond er een grote wolf voor haar neus. Hij gromde, blafte, liet zijn tanden zien. Maakte zich groot, en stormde op haar af. Een harde gil deed het hele dorp doen wakker maken.