1.4 De geur van bomen.

‘I don’t caaahhaarrrreee, I love it!’ Bler ik, zoals altijd, mee met de muziek die uit mijn mobiel komt. Ik parkeer mijn fiets in de schuur en huppel op de maat naar mijn huis. ‘Halloooooo!’ Groet ik vrolijk zonder écht te kijken wie in de huiskamer is. Een pruillipje verschijnt als ik merk dat de huiskamer leeg is. ‘Awkward.’ Mompel ik terwijl ik via de trap naar mijn kamer loop. Zoals altijd verschijnt er een glimlach op mijn gezicht als ik wordt gegroet door de cardboard cutout van Jack Sparrow. ‘Well, hello there.’ Flirt ik met het stuk karton. ‘Soms snap ik niet dat je al 19 bent.’ Hoor ik plots achter me. Ik herken de stem meteen. ‘Rick!’ Ik draai me om en vlieg mijn broer om de hals. ‘Wat leuk dat je er bent.’ Piep ik blij. Hij lacht vrolijk, zoals hij altijd doet. ‘Ik heb jou ook gemist, zussie.’ Hij wrijft over mijn hoofd zodat mijn haar he-le-maal door de war zit. ‘Vergeet niet dat je maar één jaar ouder bent.’ Ik trek mijn wenkbrauw op terwijl ik mijn haar fatsoeneer. ‘Kom, mam maakt hazelnootkoek.’ Hij pakt mijn pols en trekt me weer mijn kamer uit. Ik kijk nog snel even achterom naar mijn kartonnen idool.

Zodra ik de keuken binnenloop wordt mijn neus overspoelt met een heerlijke geur. ‘Oh. My. Furby. Dat ruikt heerlijk!’ Ik maak een vrolijk sprongetje voordat ik kwijlend naar de keukentafel loop. Met een hazelnootkoek in mijn hand geef ik mam een grote glimlach. ‘Hoe was het bij oma?’ Vraagt ze lachend. ‘Warm.’ Zeg ik met een frons. ‘Wat ging je doen?’ Vraagt mijn broer met volle mond. ‘De zolder opruimen. Echt geweldig!’ Roep ik sarcastisch waardoor ik een waarschuwende blik van mijn moeder ontvang. Mijn broer grinnikt. ‘Ja lach maar. Nu jij op kamers woont hoef je niets meer hier in huis te doen. En raad eens wie alle klusjes op zondag moet doen? Ja, ik dus. De jongste van de acht, want alle andere zeven vogeltjes zijn al uitgevlogen.’ Ik trek mijn pruillipje weer terwijl ik mijn broer aankijk. ‘Fijn om te weten dat je nog steeds een dramaqueen bent.’ Is het enige wat hij zegt voordat hij de rest van zijn koekje in zijn mond propt. ‘Nou ik ben blij dat jij nog bij ons bent schat.’ Mijn moeder slaat moederlijk op mijn rug. ‘Jaja, jij kan niet wachten tot je het huis voor pap en jezelf heb.’ Mompel ik terwijl ik via de keukendeur naar buiten loop.

Een walm van herkenning omsingeld me. De geur. De geur van bomen. Waar heb ik dat toch eerder geroken? Echt hoor, ik en geuren. Ik heb altijd al iets gehad met mijn neus. Alsof mijn neus de geuren zoekt ofzo. Maar deze geur is heerlijk. Ik sluit mijn ogen en geniet. ‘Ruik je dat?’ Vraag ik als ik hoor dat er iemand naast me is gaan staan. Geen antwoord. Ik open mijn ogen en kom erachter dat ik alleen buiten sta. Gek, ik zou toch zweren dat ik voetstappen naar me toe hoorde komen. ‘Awkward.’ Mompel ik weer.