Hoofdstuk 9

Bill pov

Tom doet me twijfelen. Zachte snikken vulden de kamer. Niet die van mij, maar die van Tom. Hij had haast nog nooit gehuild. Ik keek hem aan, bij mij zelf rolden ook de tranen over mijn wangen. Ik slikte een brok in mijn keel door.

Het was zo moeilijk... zo moeilijk... zo moeilijk.
Ik stond op en ging naast Tom zitten. Hij deed niks.

Alleen enkele snikken vulden de kamer. Verder werdt er niks gezegd. Ik wist het echt niet meer.

"Maar Tom de band..." zei ik uit eindelijk maar. Hij keek op zijn betraande ogen waren nog altijd zo mooi. Maar de glans was weg, Ik veegde langzaam de tranen weg, maar het had geen nut. Ze stroomden gelijk weer over zijn wangen. Ik hield het ook niet meer droog.
Het bleef stil tot Tom uiteindelijk wat zei.

"Bill jij bent het belangrijkste van mijn leven. Veel belangrijker dan de band. Jij bent mijn alles, als ik jou kwijt ben heb ik gewoon niks meer. Wat heb ik dan nog aan de band. Niks, ik wil gewoon bij jou zijn. Vooraltijd..."

De woorden raakten mij diep van binnen. Ik kon toch geen nee zeggen toch? Maar was dat wel verstandigd. Zal ik Tom een kans geven? Zal ik ons een kans geven? Tom keek me hoopvol aan. Terwijl hij ook zoveel verdriet liet zien. Ik kon dit niet langer. Ik had een besluit genomen. Mischien niet het gemakkelijkste. Maar dit wil ik echt, ik wil Tom.

"Tom, ik hou ook van jou. Je bent mijn alles," zei ik. En toen plaatste ik mijn lippen op de zijne...

Reacties