Chapitre Vingt-Sept

Amelia Rousseau

Een week later staan we weer op het ijs. We hebben de grootste lol met z'n tweeën. Het is echt heel anders dan toen we gewoon in het café zaten, maar toch voelt het wel nog hetzelfde. Liam is telkens de gentleman geweest, maar nu zie ik ook een andere kant van hem. Het is leuk om te zien hoe hij open staat voor nieuwe dingen en het toch blijft proberen ook al is het een paar keer fout gegaan. Eerlijk gezegd zou ik niet zo snel aan nieuwe dingen beginnen, en als het dan niet zou lukken, zou ik al opgeven.
"Kijk eens." Ik kijk op naar Liam die een klein rondje om me heen schaatst zonder ook maar één keer te vallen. Hij leert het echt snel. Ineens is hij een stuk beter dan hij vorige week was.
"Volgens mij heb jij stiekem geoefend deze week." Het is maar een grapje, maar van zijn gezicht is af te lezen dat hij zich betrapt voelt.
"Hmm, een klein beetje. Ik kon toch niet weer zo onderuit gaan als vorige week." Hij probeert zo onschuldig mogelijk te kijken waardoor ik wel moet lachen.
"Dan laat eens een pirouette zien", zeg ik geamuseerd. Zijn ogen schieten open, geschrokken kijkt hij me aan.
"Een pirouette? Dat kan ik dus echt niet!"
"Kijk hoe makkelijk het is." Ik schaats in een half rondje naar achter om vervolgens op één schaats een pirouette te draaien. Alles om me heen gaat steeds sneller draaien. Het beeld word wazig des te sneller in ga. Het is niet meer bij te houden tot ik mijn arm iets meer spreid en ik weer wat langzamer ga. Weer schaats ik naar achter en verander ik nu van been om daarop een pirouette te draaien. Dit keer leun ik naar voren zodat ik in een zweefstand sta en zo mijn rondjes maak. Het tempo gaat even omhoog maar dan rem ik af zodat ik weer met beide schaatsen op het ijs kan staan. Ik schaats terug naar Liam en stop precies voor zijn neus. Zijn mond hangt een beetje open.
"O god, deed je dat nou echt?" Ik knik.
"Zo moeilijk is het niet hoor", zeg ik bescheiden.
"Zo moeilijk is het niet?", imiteert Liam. "Ben je gek? Iedereen keek naar je." Ik kijk even om me heen. Een klein meisje kijkt naar me maar alle andere mensen zijn gewoon aan het schaatsen.
"Nou... alle", lach ik.
"Daarnet wel."
"Ach ja, het is best makkelijk. Zal ik het je leren?"
"Makkelijk? Je bent echt gek! Jij hebt jaren op kunstschaatsen gezeten", zegt Liam tegen mij.
"Kom." Ik wenk hem achter me aan te komen. Wanneer ik me omdraai, zie ik dat hij me inderdaad achterna gekomen is. "Probeer je eens met je voet af te zetten en dan op één been een rondje te draaien." Liam trekt zijn wenkbrauwen op.
"Ik kan er net op staan."
"Het lukt je wel", spreek ik hem bemoedigend in. Liam probeert het maar zoals we beide al verwacht hadden, ligt hij al snel op de grond.
"Auw." Het klinkt zo droog dat ik er keihard om moet lachen. Ik steek mijn hand uit om hem omhoog te helpen. Het opstaan heeft hij onder de knie- Bijna onder de knie. Doordat hij valt, trekt hij mij ook naar beneden. Zo lig ik vervolgens op hem. "Dit is echt een succes", zegt hij ironisch.
"Probeer nog eens", moedig ik hem aan. Ik lig nog steeds op hem. Misschien moet ik maar eens van hem af gaan. Ik sta op en help Liam dan ook overeind, dit keer wel met succes.

"Draai zo eens een rondje." Ik pak zijn hand vast en steek ze in de lucht. Onder onze handen door draait hij een rondje. Met wat stuntelen en wiebelen lukt het. Het ziet er echt grappig uit. De hele tijd liggen we samen in een deuk. Het voelt echt fijn en vertrouwd met hem. Net zoals ik me bij Ines kan gedragen. Sarcastische opmerkingen, elkaar uitlachen, elkaar plagen. Alleen voelt het alsof er nog iets anders is. Als het vorige week niet was, is de vonk deze week wel overgeslagen. We zijn wat aan het kuiten op het ijs en genieten er van. Pas als het donker is, heeft Liam het een beetje onder de knie en kan hij fatsoenlijk op zijn schaatsen blijven staan.
"Zullen we maar eens gaan?", stelt Liam voor. Ik stem er mee in dus gaan we het ijs af. We trekken de schaatsen uit en bergen ze op. Liam stelt nog voor mij thuis te brengen. Dat lijkt me wel een goed idee omdat het zo donker is. Voor het appartementencomplex waar Ines en ik wonen, stopt hij. Hij weet volgens mij nog steeds niet dat Ines mijn huisgenoot is. Wat maakt het ook uit? Het zou wel grappig zijn als hij daar een keer achter komt.
"Volgende week weer?", vraag ik.
"Ja, de woensdagen zijn van ons", glimlacht hij. We geven elkaar nog een knuffel. Ik krijg een klein kusje op mijn mondhoek van hem en stap dan de auto uit.