44. FLASHFORWARD pt.4: Father's watching...

“Directeur,” klonk Park Kang-Jae in paniek als hij zijn baas met het ‘slechte’ nieuws moest confronteren.
“Ah, werknemer,” knikte directeur Lee afwezig. Hij zat in dure fauteuil met een arm om zijn vrouw, televisie te kijken. YG Entertainment had juist hun nieuwe meisjesgroep gelanceerd op een nogal spectaculaire manier. “Wat is het dat je voor belt.”
“Ik ben het, Park Kang-Jae,” hoopte de man zo meer duidelijkheid te scheppen over de reden dat hij belde. Zodat niet alles als een grote schok tot hem kwam en directeur Lee niet al te kwaad op hem werd.
“Ah ja, werknemer,” kreeg de directeur de hint nog altijd niet. Hij glimlachte nog eens lief naar zijn vrouw. “Kun je snel zeggen waarom je belt, ik heb niet de hele avond tijd om naar je verhaal te luisteren. Voor mij is het ook vrijaf.”
“Maar directeur,” jammerde Park, nu duidelijk in paniek. “Herkent u me niet meer. Een tijdje geleden heb ik nog gebeld in verband met uw dochter.”
Mijn dochter? Die was toch helemaal in orde? Die was deze middag nog langs geweest zelfs.
“Uw bastaarddochter,” vermeldde Park toen.
Directeur Lee’s ogen schoten wijd open. “Wacht even,” was het enige wat hij zei. Hij glimlachte verontschuldigend naar zijn vrouw. “Sorry, maar het is belangrijk,” verzon hij een excuus om naar zijn bureau te lopen en daar Park te bevelen verder te gaan: “Wat is er met haar?”
“Weet u nog dat ik verteld heb dat ze naar Zuid-Korea was vertrokken…”
“En dat jij haar niet kon tegenhouden?” snauwde directeur Lee nijdig tegen de hoorn. “Ja, dat weet ik nog. Nou, wat is er met haar? En snel een beetje.”
“Nou…” Kang-Jae was een oude vriend van de directeur geweest, maar toen die hem verteld had over zijn bastaardkind was hij gedegradeerd naar de babysitter van het meisje en informant richting directeur Lee. “Ze is nu op televisie, meneer.”
“Wat zeg je me nu?” directeur Lee greep het televisiekastje en zette zijn kleine bureautelevisie op. “Wat doet ze in hemelsnaam op televisie?”
“Ze heeft juist gedebuteerd, meneer,” piepte Park, “als nieuw lid van YG’s nieuwe meisjesgroep.”
Directeur Lee knarsetandde. Waar was dat kind mee bezig? Eerst haar moeder verlaten en naar Zuid-Korea komen en nu ineens een ster worden? Hij begreep het niet. Hij wilde het ook niet begrijpen, hij wilde gewoon niets met haar te maken hebben. Hij was blij met het leven dat hij nu had. Dat meisje kon zijn hele familie uit elkaar rukken. “Welke van de vier?”
Hij was niet eens benieuwd naar hoe ze eruit zag. Hij had af en toe een jeugdfoto van haar onder ogen gekregen, maar meer was er niet. Als kind was hij ergens trots op haar geweest, ze had was de perfecte mix van hem en Heather. Maar na de tijd die was voorbij gegaan, was hij haar als een obstakel gaan zien. Gelukkig, had hij toen gedacht, woonde ze in de Verenigde Staten en zou ze nooit te dicht komen.
“De laatste met de sidecut.”
Ze was er nog knapper op geworden. Heel wat knapper dan zijn andere kinderen, maar dat was gemakkelijk te wijten aan het feit dat haar moeder Heather ook een heel knappe vrouw was geweest. Een knappe vrouw, maar eentje zonder hersenen. Zou dit meisje haar moeder op dat vlak weerspiegelen?
“Chae Il,” mompelde hij met zijn ogen op zijn buitenwettelijke dochter voor zich uit. “Een schijnende superioriteit die mijn leven kan verwoesten.”
“Wat moet ik doen, directeur?” vroeg Park haastig voor directeur Lee zich kwaad kon maken.
Je mond houden, wilde de directeur slecht gezind antwoorden. “Wat is er aan te doen?” Waarom kwam die Park altijd met zulke domme vragen af? Ze was beroemd nu, en niet zo’n beetje. Heel Zuid-Korea kende haar nu als ‘het jong talent Chae Il’. Het was niet alsof hij nu iets kon doen waardoor ze minder opviel of terug ging naar Amerika.
“Eh,” kon Park nog juist uitbrengen uit de verplichting dat hij wel iets van zich moest laten horen.
“We laten het zo. Als het nodig is zal ik wel met haar gaan praten of zo,” besloot de directeur als beste oplossing. Er was toch niets dat ze nu nog konden doen. Het was niet alsof ze het verleden ongedaan konden maken, anders had directeur Lee allang zijn illegale kind laten verdwijnen.
Hij zuchtte diep, zei Park gedag en legde op. Na nog even nadenkend voor zich uit gekeken te hebben, besloot hij terug te gaan naar zijn wachtende vrouw. Hij zat met een zucht neer naast zijn vrouw. “Die werknemers weten toch altijd wel iets verkeerd te doen,” klaagde hij en hij trok zijn vrouw dicht tegen hem aan. “Maar laten we het daar niet overhebben. Wat heb ik gemist?”
Zijn kleine vrouw glimlachte gelukzalig in zijn omhelzing – zich er helemaal niet van bewust dat er ooit een andere vrouw ook zo door hem was aangeraakt, behalve zij. “Niet zo heel veel belangrijk. Yang Hyun-Suk houdt een persconferentie en heeft tot nu toe vragen rond de nieuwe groep zitten beantwoorden.
Er zit een meisje in dat maar voor maanden getraind heeft! Dat is toch ongelooflijk?! Hoe kan iemand zo goed zijn? Daarbij komt dat ze zo knap is dat ik zou zeggen dat alles plastische chirurgie is, maar hij heeft foto’s laten zien. Ze is zo geboren. Het leven is zo oneerlijk…” eindigde ze haar commentaar.
“En wie is die gelukzak dan?” glimlachte directeur Lee zacht naar zijn vrouw en drukte haar een kus op het kruin.
“Die daar,” wees mevrouw Lee naar de laatste in de reeks, “met dat vreemde kapsel. Chae Il, maar blijkbaar is haar echte naam Seven. Maar YG heeft al een artiest die Seven noemt dus hebben ze haar Chae Il genoemd. Best wel goed gevonden: Schijnende superioriteit. Dat is ze zeker op vlak van uiterlijk.”
Directeur Lee voelde een zware steen op zijn maag vallen. “Ah, echt?” lachte hij kort. Dat zijn vrouw juist haar half dochter en zijn bastaardkind eruit had gekozen, zorgde ervoor dat hij zich nog ongemakkelijker voelde. Gelukkig wist die Seven van niets. Ze zou geen flauw benul hebben van dat nu haar echte vader naar haar stond te kijken.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
Ik wierp een blik op het plan van de school, geen idee van wat rechts en wat links was. Ik was een regelrechte ramp als het aankwam op plannen lezen en volgen.
Als er ineens iemand op mijn schouder tikte.
“Ah, hyung! Miguk-saram!”
“Where do you have to go to?”
“This room, over here.”
I’ll bring you.”
“Here it is.”
Ik slikte en ademde diep in. Ik nam een stap naar voren en klopte zachtjes op de deur…

Who do you think her father is? What kind of person?