O15

Met mijn ogen scan ik de omgeving nauw af, om toch stiekem te kijken of ik iets kan ontdekken. We lopen de treden af en Michael stopt met lopen.
“Wat is dat daar?” vraagt Michael en hij wijst naar iets op de muur.

Snel lopen Livia en ik naar de plek die Michael aanwijst, want ik vind dat het er nogal onduidelijk uitziet.
"Het is gewoon een vlekje, Michael," zegt Livia zuchtend.
Ergens voel ik me een beetje teleurgesteld, want het voelt toch wel spannend en al helemaal als je echt iets kan ontdekken.
"Nee, niet zomaar een vlekje," zegt Michael dan en ik kijk weer naar de vlek.
Wanneer ik iets beter kijk, zie ik het.
"Het is een bloedvlek," mompel ik.
Alledrie kijken we ernaar en ik ga er voorzichtig langs met mijn vinger. Met een ruk trek ik die terug.
"Het is nog nat en warm," zeg ik dan geschrokken.
"Voor de rest heb ik helemaal geen bloed gezien, dus het zal gewoon een klein wondje zijn geweest van iemand die daarstraks langsgelopen is," zegt Michael rustig.
Eigenlijk klinkt dat wel logisch, want om gelijk aan te nemen dat het met de dertiende verdieping te maken heeft, is paranoïde of in ieder geval iets wat daarop lijkt.
"Dan moeten we maar gewoon verder omhoog lopen?" stel ik voor en Michael knikt.
Alles is nu nog normaal, er is helemaal niets aan de hand.
"Jongens, kijk nog eens," hoor ik Livia zeggen en ik kijk van haar richting de bloedvlek.
Een frons verschijnt op mijn voorhoofd en ook op die van Michael. Langs de muur begint de bloedvlek meer een soort bloeddruppel te worden, die normaal gesproken een streep hoort te vormen, maar nu in plaats daarvan naar links toe glijdt. Mijn hoofd houd ik een tikkeltje schuin terwijl ik meekijk met hoe de druppel glijdt. Oké, dat het een klein wondje van iemand was, klonk nog wel logisch, maar dat de druppel nu een totaal andere richting op glijdt dan dat hoort, is verdacht.
"Ik ben niet de enige die dat ziet, toch?" vraagt Livia voor de zekerheid.
Ik schud van nee, want ook ik zie het. De druppel glijdt steeds sneller in een soort boog en lijkt een cirkel te gaan vormen, maar dan glijdt de druppel naar het binnenste.
"De druppel is gestopt."
Ik heb geen idee wat ik precies zie, maar dan verschijnt er nog een druppel. Naast die druppels verschijnen er weer drie druppels. Ik ben helemaal verstijfd door wat ik zie. Dit is niet normaal meer. Ook deze druppels glijden allemaal hun eigen weg, maar wel verschillende kanten ook.
"Het lijken wel symbolen," mompel ik.
Michael schudt gelijk zijn hoofd daarop.
"Kijk nog eens goed," er klinkt een nerveuze toon in zijn stem, "het zijn twee woorden."
Zowel Livia als ik kijken weer, want ook zij dacht dat het symbolen waren. Dan zie ik het, de twee woorden. Er staat levensgroot op de muur geschreven in iets wat op bloed lijkt 'GA WEG'.
"Ik blijf hier geen minuut langer," sis ik en ik loop gewoon gelijk door.
Verder naar boven, het maakt me niet eens uit waarheen.
"Eve! Wacht!" roept Michael en ik hoor voetstappen achter me aankomen.
"Waarom wachten? De boodschap is toch duidelijk? We moeten daar wegwezen. Dat telefoontje met dat we moesten stoppen, was nog tot daaraantoe, maar dat er nu iets op de muur verschijnt, is geen grapje meer en ook niet leuk om te ontdekken."
Het is wel duidelijk dat ik niet goed mijn controle kan bewaren, maar wat wil je dan ook? Verwacht iemand dan serieus dat ik dan niet helemaal gek word?
"Laten we bewijs verzamelen ervan," zegt Michael rustig, hoe hij zo rustig kan blijven, snap ik niet.
"Dat heb ik al," zegt Livia.
Ze toont haar telefoon en laat zien dat ze een foto gemaakt heeft.
"Alsnog kunnen we niet aantonen dat wij dat niet zelf hebben geschreven," mompel ik nors en zenuwachtig.
"Maar we kunnen wel aan onszelf bewijzen dat wat we hebben gezien echt is."
"Allemaal leuk en aardig dat jullie de foto hebben, maar ik ga toch echt naar de tekst op de muur luisteren."
Met snelle passen loop ik verder naar boven zodat ik op de veertiende verdieping uitkom. Achter me hoor ik ze meelopen en ik ga de gang op van deze verdieping. Langzaam adem ik een keer diep in en uit.
"Wat was dat?" vraagt Livia en ik haal mijn schouders op.
"We komen er nog wel achter," zegt Michael, maar ik schud mijn hoofd.
"Ik ga er niet achterkomen, want ik blijf hier niet aan meewerken. Dit gaat me gewoon te ver. Ik kap ermee, Michael en Livia, jullie moeten het zelf maar gaan uitzoeken."
"Eve, als we het met z'n drieën proberen uit te zoeken, dan is er weinig kans dat er iets mis gaat," probeert Michael, maar zo kan hij me echt niet overhalen om te blijven zoeken naar dingen die op de dertiende verdieping kunnen slaan.
"Zelfs als we iets vinden, of dus zo'n foto als bewijs hebben, wat heb je daaraan? Helemaal niets. Je kunt dan alsnog helemaal niets."
Met die woorden loop ik weg en ik kijk niet eens meer om naar Livia en Michael.
"Een fijne vakantie nog," mompel ik, voordat ik naar het trappenhuis ga en richting de vijftiende verdieping loop, mijn verdieping.
Achter mij blijven Michael en Livia zwijgend staan, dit was het dan. Iets wat leek op een heel gebeuren, maar waar ik nu niet meer naar ga omkijken. Ik laat het los. Wat ik niet zie als ik de trappen op loop, is dat de tekst van de muur verdwenen is.