I'm dead.

'Het zal genezen.' Dat zeg ik al een paar maanden tegen mezelf. Ik heb kanker. Beter gezegd, bloedkanker of leukemie. De dokter zei dat er een kans was dat ik zou genezen. Maar met die kans kwam er natuurlijk ook chemo bij. De chemo maakt me kapot, of beter gezegd, de chemo maakt mijn lichaam kapot. De wallen onder mijn ogen zijn onoverzienbaar. Elke mens ziet hoe bleker ik steeds word. Zelfs ik voel hoe ik steeds meer verzwak. Maar, toch, ik blijf vechten, tot mijn laatste adem! Mijn laatste adem, het klinkt zo.. aanlokkelijk, verschrikkelijk en zo verlossend tegelijkertijd. Kanker is geen ziekte om mee te lachen, zeker niet met die chemo erbij. Soms zou ik hopen dat de kanker me sneller kapot zou maken, gewoon om van de pijn en de misselijkheden door de chemo vanaf te zijn. De pijn is ondraaglijk. Elke keer weer. Het blijft maar voortgaan, ik wil dat het stopt! En natuurlijk, zoals je zelf wel weet, door de chemo verloor ik mijn haren, elke mens die voorbij loopt kijkt me raar aan, zon jong meisje zonder haren, want ik ben te trots om een sjaalte of een pruik te dragen. Ik wou dat er nog iets anders zou zijn om het te genezen, maar dat is er nu niet meer, er is niets anders meer mogelijk dan chemo, die stomme chemo. Het was al te ver gevorderd, maar soms .. heel soms hoopte ik dat God me zou kunnen genezen, maar heel mijn geloof ben ik kwijt geraakt. Het geloof dat deze ziekte ooit voorbij, ben ik bijna kwijt, ik vecht voor te genezen, maar ik weet dat ik dood ga door deze kanker, maar ik wil gewoon dat de dagen die me nog resten, de beste dagen van mijn leven zijn. Ik wil dat ze zonder pijn zijn, want deze pijn is moeilijk om aan te kunnen. En ook zonder de misselijkheid die ik elke keer krijg door de chemo. Ik hoop, met de kleine hoop die me nog rest, dat ik nog genoeg dagen heb om mijn dromen te realiseren. Mijn vriendinnen komn bijna elke dag langs en zien hoe ik aftakel, elke dag meer. Ik weet dat het me niet lang meer rest, maar zijn het uren, dagen, weken ? De onwetendheid maakt me gek! Ik werd steeds zieker, ik kan niets meer binnenhouden, mijn maag protesteerde mijn nieren protesteerde. het enige dat nog werkte waren mijn hersens, mijn hart en mijn longen, de rest werkte maar middelmatig. Maar voor hoe lang zou dit nog duren? En toen kwam de dokter met dat slechte nieuws het nieuws dat alles veranderde, de onwetendheid veranderde, alles. Hij zei dat ze alles geprobeerd hadden maar dat het niet meer zou helpen. Ik wist het, ik ging dood. En snel, langer dan twee dagen was me niet meer te resten. Die dag kwamen mijn ouders, mijn vriendinnen, mijn klasgenoten, iedereen die een goede band met me had, allemaal in tranen, allemaal bedroefd om hoe ze me hier zagen liggen, een meisje met kanker, dat haar laatste adem snel zal uitblazen. Ik heb nog van iedereen afscheid kunnen nemen. Iedereen kreeg het moeilijk. Iedereen was in tranen. Tranen, vloeiend om mij, mijn afscheid. En toen, toen was het zover. Mijn hartritme vertraagde, mijn longen stopten met werken, mijn hand, in de hand van mijn moeder verslapte en viel weg. Ik sloot mijn ogen en een zucht kwam uit mijn mond. De laatste zucht.



Ik
ben
dood.


Lisa, meid, khou van jou, dit is voor jou ! <3